مقايسه آمارمربوط به تحصيلات مردان و زنان نشان مي دهد كه دراين كشور تفاوت قابل
ملاحظه اي در زمينه دستاوردهاي تحصيلي ميان مردان و زنان وجود دارد.طبق آمار بدست آمده
طي سال 1992، 22درصد از زنان داراي بيش از رده سني15سال، از نعمت سواد برخوردار بوده
اند و اين در حالي است كه نرخ مردان با سواد بر49درصد بالغ مي گردد.پايين بودن سطح
پيشرفت در زمينه تحصيل زنان در اين واقعيت منعكس شده است كه بين سالهاي 1989-1980،
25 درصد از زنان رده هاي سني 15 الي 24 سال از نعمت سواد برخوردار بوده اند.منابع سازمان
ملل اظهار داشته اند كه در سال 1990، از هر100دختر پاکستاني- در سن دبستاني - تنها30دختر
به مدارس ابتدايي راه يافته و از هر100دختردبيرستاني (كلاس هاي نهم و دهم)تنها5/1دختر
به مدارس متوسطه راه يافته اند.تفاوت بين مناطق روستايي و مناطق شهري نيز مشهود است،به
نحويکه درسال1981،تنها15 درصد از زنان ساكن مناطق روستايي از نعمت سواد برخوردار بوده
اند و در حالي كه رقم زنان با سواد در مناطق شهري در سال بر 35 درصد بالغ مي گرديد.در
ميان مردان،نرخ افراد با سواد در روستاها طي سال1981، 27درصد و درشهرها به 57 درصد
بالغ مي گردد.نرخ باسوادي در ميان زنان پاكستان بحدي ناچيز است كه اين كشور از نظر
سواد با برخي از فقيرترين كشورهاي جهان قابل مقايسه است.در گذشته تصور ميگرديد كه عوامل
فرهنگي، عامل اصلي پائين بودن سطح تحصيلات در ميان زنان پاكستاني است،اما تحقيقات به
عمل آمده توسط سازمان هاي بين المللي طي دهة 1980،نشان داد که اغلب خانواده ها بعلت
در خطر بودن شرافت زنان، از حضور زنان در مدارس جلوگيري مي نمايند.از اين روي، مدتي
بعد زماني كه دولت به برقراري امنيت در مناطق روستايي پنجاب و بلوچستان مبادرت نمود،
والدين پاکستاني،تمايل بيشتري به حضور کودکان خويش در مدارس نشان دادند.
