|
|
|
|
|
|
|
| | | به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | سوگند به اين شهر (1) | | لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾ | و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (2) | | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾ | سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (3) | | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾ | براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم (4) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿4﴾ | آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (5) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾ | گويد مال فراوانى تباه كردم (6) | | يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾ | آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (7) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾ | آيا دو چشمش ندادهايم (8) | | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ ﴿8﴾ | و زبانى و دو لب (9) | | وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿9﴾ | و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (10) | | وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿10﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
