| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به اين شهر (1) | | لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾ |
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (2) | | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾ |
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (3) | | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾ |
براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم (4) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿4﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (5) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾ |
گويد مال فراوانى تباه كردم (6) | | يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (7) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾ |
آيا دو چشمش ندادهايم (8) | | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ ﴿8﴾ |
و زبانى و دو لب (9) | | وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿9﴾ |
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (10) | | وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿10﴾ |
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (11) | | فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾ |
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست (12) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾ |
بندهاى را آزادكردن (13) | | فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾ |
يا در روز گرسنگى طعامدادن (14) | | أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾ |
به يتيمى خويشاوند (15) | | يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾ |
يا بينوايى خاكنشين (16) | | أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾ |
علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كردهاند (17) | | ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾ |
اينانند خجستگان (18) | | أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿18﴾ |
و كسانى كه به انكار نشانههاى ما پرداختهاند آنانند ناخجستگان شوم (19) | | وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿19﴾ |
بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (20) | | عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿20﴾ |
