| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به اين شهر (1) | | لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾ |
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (2) | | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾ |
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (3) | | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾ |
براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم (4) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿4﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (5) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾ |
گويد مال فراوانى تباه كردم (6) | | يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (7) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾ |
آيا دو چشمش ندادهايم (8) | | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ ﴿8﴾ |
و زبانى و دو لب (9) | | وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿9﴾ |
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (10) | | وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿10﴾ |