| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
چهره در هم كشيد و روى گردانيد (1) | | عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿1﴾ |
كه آن مرد نابينا پيش او آمد (2) | | أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿2﴾ |
و تو چه دانى شايد او به پاكى گرايد (3) | | وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى ﴿3﴾ |
يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد (4) | | أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَى ﴿4﴾ |
اما آن كس كه خود را بىنياز مىپندارد (5) | | أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿5﴾ |
تو بدو مىپردازى (6) | | فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿6﴾ |
با آنكه اگر پاك نگردد بر تو [مسؤوليتى] نيست (7) | | وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى ﴿7﴾ |
و اما آن كس كه شتابان پيش تو آمد (8) | | وَأَمَّا مَن جَاءكَ يَسْعَى ﴿8﴾ |
در حالى كه [از خدا] مىترسيد (9) | | وَهُوَ يَخْشَى ﴿9﴾ |
تو از او به ديگران مىپردازى (10) | | فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿10﴾ |
زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است (11) | | كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿11﴾ |
تا هر كه خواهد از آن پند گيرد (12) | | فَمَن شَاء ذَكَرَهُ ﴿12﴾ |
در صحيفههايى ارجمند (13) | | فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ ﴿13﴾ |
والا و پاكشده (14) | | مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿14﴾ |
به دست فرشتگانى (15) | | بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿15﴾ |
ارجمند و نيكوكار (16) | | كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿16﴾ |
كشته باد انسان چه ناسپاس است (17) | | قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿17﴾ |
او را از چه چيز آفريده است (18) | | مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿18﴾ |
از نطفهاى خلقش كرد و اندازه مقررش بخشيد (19) | | مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿19﴾ |
سپس راه را بر او آسان گردانيد (20) | | ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿20﴾ |
آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد (21) | | ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿21﴾ |
سپس چون بخواهد او را برانگيزد (22) | | ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿22﴾ |
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نياورده است (23) | | كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿23﴾ |
پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد (24) | | فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿24﴾ |
كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم (25) | | أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿25﴾ |
آنگاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم (26) | | ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿26﴾ |
پس در آن دانه رويانيديم (27) | | فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿27﴾ |
و انگور و سبزى (28) | | وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿28﴾ |
و زيتون و درختخرما (29) | | وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿29﴾ |
و باغهاى انبوه (30) | | وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿30﴾ |
و ميوه و چراگاه (31) | | وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿31﴾ |
[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد (32) | | مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿32﴾ |
پس چون فرياد گوشخراش دررسد (33) | | فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾ |
روزى كه آدمى از برادرش (34) | | يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿34﴾ |
و از مادرش و پدرش (35) | | وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿35﴾ |
و از همسرش و پسرانش مىگريزد (36) | | وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿36﴾ |
در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد (37) | | لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿37﴾ |
در آن روز چهرههايى درخشانند (38) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿38﴾ |
خندان [و] شادانند (39) | | ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾ |
و در آن روز چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته (40) | | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾ |
[و] آنها را تاريكى پوشانده است (41) | | تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾ |
آنان همان كافران بدكارند (42) | | أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾ |
