|
|
|
|
|
|
|
| | | و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم (11) | | وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾ | و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا كرديم (12) | | وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾ | و چراغى فروزان گذارديم (13) | | وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾ | و از ابرهاى متراكم آبى ريزان فرود آورديم (14) | | وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿14﴾ | تا بدان دانه و گياه برويانيم (15) | | لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾ | و باغهاى در هم پيچيده و انبوه (16) | | وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾ | قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (17) | | إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ﴿17﴾ | روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد (18) | | يَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾ | و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود (19) | | وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَكَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾ | و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند (20) | | وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
