|
|
|
|
|
|
|
| | | آنان را به ايشان نشان مىدهند گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11) | | يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ ﴿11﴾ | و [نيز] همسرش و برادرش را (12) | | وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ ﴿12﴾ | و قبيلهاش را كه به او پناه مىدهد (13) | | وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْويهِ ﴿13﴾ | و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد (14) | | وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ ﴿14﴾ | نه چنين است [آتش] زبانه مىكشد (15) | | كَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾ | پوستسر و اندام را بركننده است (16) | | نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ﴿16﴾ | هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17) | | تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾ | و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18) | | وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾ | به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است (19) | | إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾ | چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند (20) | | إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
