| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
پرسندهاى از عذاب واقعشوندهاى پرسيد (1) | | سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾ |
كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نيست (2) | | لِّلْكَافِرينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾ |
[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3) | | مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ ﴿3﴾ |
فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند (4) | | تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾ |
پس صبر كن صبرى نيكو (5) | | فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا ﴿5﴾ |
زيرا آنان [عذاب] را دور مىبينند (6) | | إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا ﴿6﴾ |
و [ما] نزديكش مىبينيم (7) | | وَنَرَاهُ قَرِيبًا ﴿7﴾ |
روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود (8) | | يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاء كَالْمُهْلِ ﴿8﴾ |
و كوهها چون پشم زده گردد (9) | | وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ ﴿9﴾ |
و هيچ دوست صميمى از دوست صميمى [حال] نپرسد (10) | | وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا ﴿10﴾ |
آنان را به ايشان نشان مىدهند گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11) | | يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ ﴿11﴾ |
و [نيز] همسرش و برادرش را (12) | | وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ ﴿12﴾ |
و قبيلهاش را كه به او پناه مىدهد (13) | | وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْويهِ ﴿13﴾ |
و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد (14) | | وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ ﴿14﴾ |
نه چنين است [آتش] زبانه مىكشد (15) | | كَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾ |
پوستسر و اندام را بركننده است (16) | | نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ﴿16﴾ |
هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17) | | تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾ |
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18) | | وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾ |
به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است (19) | | إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾ |
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند (20) | | إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾ |
و چون خيرى به او رسد بخل ورزد (21) | | وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾ |
غير از نمازگزاران (22) | | إِلَّا الْمُصَلِّينَ ﴿22﴾ |
همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مىكنند (23) | | الَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾ |
و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است (24) | | وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ ﴿24﴾ |
براى سائل و محروم (25) | | لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾ |
و كسانى كه روز جزا را باور دارند (26) | | وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿26﴾ |
و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند (27) | | وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ﴿27﴾ |
چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمىتوانند بود (28) | | إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾ |
و كسانى كه دامن خود را حفظ مىكنند (29) | | وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾ |
مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت] مورد نكوهش نيستند (30) | | إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ ﴿30﴾ |
و هر كس پا از اين [حد] فراتر نهد آنان همان از حد درگذرندگانند (31) | | فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾ |
و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مىكنند (32) | | وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾ |
و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستادهاند (33) | | وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾ |
و كسانى كه بر نمازشان مداومت مىورزند (34) | | وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ ﴿34﴾ |
آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35) | | أُوْلَئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ ﴿35﴾ |
چه شده است كه آنان كه كفر ورزيدهاند به سوى تو شتابان (36) | | فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ ﴿36﴾ |
گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مىآورند] (37) | | عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ ﴿37﴾ |
آيا هر يك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود (38) | | أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ ﴿38﴾ |
نه چنين است ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفريديم (39) | | كَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ ﴿39﴾ |
[هرگز] به پروردگار خاوران و باختران سوگند ياد مىكنم كه ما تواناييم (40) | | فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾ |
كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جست (41) | | عَلَى أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ﴿41﴾ |
پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شدهاند ملاقات نمايند (42) | | فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿42﴾ |
روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآيند گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43) | | يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ يُوفِضُونَ ﴿43﴾ |
ديدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مىشد (44) | | خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿44﴾ |
