| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
آن رخ دهنده (1) | | الْحَاقَّةُ ﴿1﴾ |
چيست آن رخ دهنده (2) | | مَا الْحَاقَّةُ ﴿2﴾ |
و چه دانى كه آن رخ دهنده چيست (3) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿3﴾ |
ثمود و عاد آن حادثه كوبنده را تكذيب كردند (4) | | كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿4﴾ |
اما ثمود به [سزاى] سركشى [خود] به هلاكت رسيدند (5) | | فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ ﴿5﴾ |
و اما عاد به [وسيله] تندبادى توفنده سركش هلاك شدند (6) | | وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ ﴿6﴾ |
[كه خدا] آن را هفتشب و هشت روز پياپى بر آنان بگماشت در آن [مدت] مردم را فرو افتاده مىديدى گويى آنها تنههاى نخلهاى ميان تهىاند (7) | | سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ ﴿7﴾ |
آيا از آنان كسى را بر جاى مىبينى (8) | | فَهَلْ تَرَى لَهُم مِّن بَاقِيَةٍ ﴿8﴾ |
و فرعون و كسانى كه پيش از او بودند و [مردم] شهرهاى سرنگون شده [سدوم و عاموره] مرتكب خطا شدند (9) | | وَجَاء فِرْعَوْنُ وَمَن قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ ﴿9﴾ |
و از امر فرستاده پروردگارشان سرپيچى كردند و [خدا هم] آنان را به گرفتنى سخت فرو گرفت (10) | | فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَّابِيَةً ﴿10﴾ |
ما چون آب طغيان كرد شما را بر كشتى سوار نموديم (11) | | إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاء حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ ﴿11﴾ |
تا آن را براى شما [مايه] تذكرى گردانيم و گوشهاى شنوا آن را نگاه دارد (12) | | لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ ﴿12﴾ |
پس آنگاه كه در صور يك بار دميده شود (13) | | فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾ |
و زمين و كوهها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها با يك تكان ريز ريز گردند (14) | | وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً ﴿14﴾ |
پس آن روز است كه واقعه [آنچنانى] وقوع يابد (15) | | فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿15﴾ |
و آسمان از هم بشكافد و در آن روز است كه آن از هم گسسته باشد (16) | | وَانشَقَّتِ السَّمَاء فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ ﴿16﴾ |
و فرشتگان در اطراف [آسمان]اند و عرش پروردگارت را آن روز هشت [فرشته ] بر سر خود بر مىدارند (17) | | وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ ﴿17﴾ |
در آن روز شما [به پيشگاه خدا] عرضه مىشويد [و] پوشيدهاى از شما پوشيده نمىماند (18) | | يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنكُمْ خَافِيَةٌ ﴿18﴾ |
اما كسى كه كارنامهاش به دست راستش داده شود گويد بياييد و كتابم را بخوانيد (19) | | فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَؤُوا كِتَابِيهْ ﴿19﴾ |
من يقين داشتم كه به حساب خود مىرسم (20) | | إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيهْ ﴿20﴾ |
پس او در يك زندگى خوش است (21) | | فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ ﴿21﴾ |
در بهشتى برين (22) | | فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ﴿22﴾ |
[كه] ميوه هايش در دسترس است (23) | | قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ ﴿23﴾ |
بخوريد و بنوشيد گواراتان باد به [پاداش] آنچه در روزهاى گذشته انجام داديد (24) | | كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ ﴿24﴾ |
و اما كسى كه كارنامهاش به دست چپش داده شود گويد اى كاش كتابم را دريافت نكرده بودم (25) | | وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيهْ ﴿25﴾ |
و از حساب خود خبردار نشده بودم (26) | | وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيهْ ﴿26﴾ |
اى كاش آن [مرگ] كار را تمام مىكرد (27) | | يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ ﴿27﴾ |
مال من مرا سودى نبخشيد (28) | | مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيهْ ﴿28﴾ |
قدرت من از [كف] من برفت (29) | | هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيهْ ﴿29﴾ |
[گويند] بگيريد او را و در غل كشيد (30) | | خُذُوهُ فَغُلُّوهُ ﴿30﴾ |
آنگاه ميان آتشش اندازيد (31) | | ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ ﴿31﴾ |
پس در زنجيرى كه درازى آن هفتاد گز است وى را در بند كشيد (32) | | ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ ﴿32﴾ |
چرا كه او به خداى بزرگ نمىگرويد (33) | | إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ ﴿33﴾ |
و به اطعام مسكين تشويق نمىكرد (34) | | وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿34﴾ |
پس امروز او را در اينجا حمايتگرى نيست (35) | | فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ ﴿35﴾ |
و خوراكى جز چركابه ندارد (36) | | وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ ﴿36﴾ |
كه آن را جز خطاكاران نمىخورند (37) | | لَا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِؤُونَ ﴿37﴾ |
پس نه [چنان است كه مىپنداريد] سوگند ياد مىكنم به آنچه مىبينيد (38) | | فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ ﴿38﴾ |
و آنچه نمىبينيد (39) | | وَمَا لَا تُبْصِرُونَ ﴿39﴾ |
كه [قرآن] قطعا گفتار فرستادهاى بزرگوار است (40) | | إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿40﴾ |
و آن گفتار شاعرى نيست [كه] كمتر [به آن] ايمان داريد (41) | | وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ ﴿41﴾ |
و نه گفتار كاهنى [كه] كمتر [از آن] پند مىگيريد (42) | | وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ ﴿42﴾ |
[پيام] فرودآمدهاى است از جانب پروردگار جهانيان (43) | | تَنزِيلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ ﴿43﴾ |
و اگر [او] پارهاى گفتهها بر ما بسته بود (44) | | وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ ﴿44﴾ |
دست راستش را سخت مىگرفتيم (45) | | لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ﴿45﴾ |
سپس رگ قلبش را پاره مىكرديم (46) | | ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ ﴿46﴾ |
و هيچ يك از شما مانع از [عذاب] او نمىشد (47) | | فَمَا مِنكُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ ﴿47﴾ |
و در حقيقت [قرآن] تذكارى براى پرهيزگاران است (48) | | وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِّلْمُتَّقِينَ ﴿48﴾ |
و ما به راستى مىدانيم كه از [ميان] شما تكذيبكنندگانى هستند (49) | | وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ ﴿49﴾ |
و آن واقعا بر كافران حسرتى است (50) | | وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ ﴿50﴾ |
و اين [قرآن] بىشبهه حقيقتى يقينى است (51) | | وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ ﴿51﴾ |
پس به [پاس] نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى (52) | | فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ﴿52﴾ |
