|
|
|
|
|
|
|
| | | پس [باغداران] بامدادان يكديگر را صدا زدند (21) | | فَتَنَادَوا مُصْبِحِينَ ﴿21﴾ | كه اگر ميوه مىچينيد بامدادان به سوى كشتخويش رويد (22) | | أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِينَ ﴿22﴾ | پس به راه افتادند و آهسته به هم مىگفتند (23) | | فَانطَلَقُوا وَهُمْ يَتَخَافَتُونَ ﴿23﴾ | كه امروز نبايد در باغ بينوايى بر شما در آيد (24) | | أَن لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُم مِّسْكِينٌ ﴿24﴾ | و صبحگاهان در حالى كه خود را بر منع [بينوايان] توانا مىديدند رفتند (25) | | وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِينَ ﴿25﴾ | و چون [باغ] را ديدند گفتند قطعا ما راه گم كردهايم (26) | | فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ ﴿26﴾ | [نه] بلكه ما محروميم (27) | | بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿27﴾ | خردمندترينشان گفت آيا به شما نگفتم چرا خدا را به پاكى نمىستاييد (28) | | قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ ﴿28﴾ | گفتند پروردگارا تو را به پاكى مىستاييم ما واقعا ستمگر بوديم (29) | | قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿29﴾ | پس بعضىشان رو به بعضى ديگر آوردند و همديگر را به نكوهش گرفتند (30) | | فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَلَاوَمُونَ ﴿30﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
