| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به بادهاى ذرهافشان (1) | | وَالذَّارِيَاتِ ذَرْوًا ﴿1﴾ |
و ابرهاى گرانبار (2) | | فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا ﴿2﴾ |
و سبك سيران (3) | | فَالْجَارِيَاتِ يُسْرًا ﴿3﴾ |
و تقسيمكنندگان كار[ها] (4) | | فَالْمُقَسِّمَاتِ أَمْرًا ﴿4﴾ |
كه آنچه وعده داده شدهايد راست است (5) | | إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ ﴿5﴾ |
و [روز] پاداش واقعيت دارد (6) | | وَإِنَّ الدِّينَ لَوَاقِعٌ ﴿6﴾ |
سوگند به آسمان مشبك (7) | | وَالسَّمَاء ذَاتِ الْحُبُكِ ﴿7﴾ |
كه شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگونيد (8) | | إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ ﴿8﴾ |
[بگوى] تا هر كه از آن برگشته برگشته باشد (9) | | يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ ﴿9﴾ |
مرگ بر دروغپردازان (10) | | قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ ﴿10﴾ |
همانان كه در ورطه نادانى بىخبرند (11) | | الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ سَاهُونَ ﴿11﴾ |
پرسند روز پاداش كى است (12) | | يَسْأَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ ﴿12﴾ |
همان روز كه آنان بر آتش عقوبت [و آزموده] شوند (13) | | يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ ﴿13﴾ |
عذاب [موعود] خود را بچشيد اين است همان [بلايى] كه با شتاب خواستار آن بوديد (14) | | ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿14﴾ |
پرهيزگاران در باغها و چشمه سارانند (15) | | إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿15﴾ |
آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مىگيرند زيرا كه آنها پيش از اين نيكوكار بودند (16) | | آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُحْسِنِينَ ﴿16﴾ |
و از شب اندكى را مىغنودند (17) | | كَانُوا قَلِيلًا مِّنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ ﴿17﴾ |
و در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مىكردند (18) | | وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ﴿18﴾ |
و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معين] بود (19) | | وَفِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿19﴾ |
و روى زمين براى اهل يقين نشانههايى [متقاعدكننده] است (20) | | وَفِي الْأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ ﴿20﴾ |
و در خود شما پس مگر نمىبينيد (21) | | وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿21﴾ |
و روزى شما و آنچه وعده داده شدهايد در آسمان است (22) | | وَفِي السَّمَاء رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ ﴿22﴾ |
پس سوگند به پروردگار آسمان و زمين كه واقعا او حق است همان گونه كه خود شما سخن مىگوييد (23) | | فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ ﴿23﴾ |
آيا خبر مهمانان ارجمند ابراهيم به تو رسيد (24) | | هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ ﴿24﴾ |
چون بر او درآمدند پس سلام گفتند گفتسلام مردمى ناشناسيد (25) | | إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ ﴿25﴾ |
پس آهسته به سوى زنش رفت و گوسالهاى فربه [و بريان] آورد (26) | | فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِينٍ ﴿26﴾ |
آن را به نزديكشان برد [و] گفت مگر نمىخوريد (27) | | فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ﴿27﴾ |
و [در دلش] از آنان احساس ترسى كرد گفتند مترس و او را به پسرى دانا مژده دادند (28) | | فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قَالُوا لَا تَخَفْ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِيمٍ ﴿28﴾ |
و زنش با فريادى [از شگفتى] سر رسيد و بر چهره خود زد و گفت زنى پير نازا [چگونه بزايد] (29) | | فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ ﴿29﴾ |
گفتند پروردگارت چنين فرموده است او خود حكيم داناست (30) | | قَالُوا كَذَلِكَ قَالَ رَبُّكِ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ ﴿30﴾ |
[ابراهيم] گفت اى فرستادگان ماموريتشما چيست (31) | | قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿31﴾ |
گفتند ما به سوى مردمى پليدكار فرستاده شدهايم (32) | | قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ ﴿32﴾ |
تا سنگهايى از گل رس بر [سر] آنان فرو فرستيم (33) | | لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن طِينٍ ﴿33﴾ |
[كه] نزد پروردگارت براى مسرفان نشانگذارى شده است (34) | | مُسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ ﴿34﴾ |
پس هر كه از مؤمنان در آن [شهرها] بود بيرون برديم (35) | | فَأَخْرَجْنَا مَن كَانَ فِيهَا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿35﴾ |
و[لى] در آنجا جز يك خانه از فرمانبران [خدا بيشتر] نيافتيم (36) | | فَمَا وَجَدْنَا فِيهَا غَيْرَ بَيْتٍ مِّنَ الْمُسْلِمِينَ ﴿36﴾ |
و در آنجا براى آنها كه از عذاب پر درد مىترسند عبرتى به جاى گذاشتيم (37) | | وَتَرَكْنَا فِيهَا آيَةً لِّلَّذِينَ يَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿37﴾ |
و [نيز] در [ماجراى] موسى چون او را با حجتى آشكار به سوى فرعون گسيل داشتيم (38) | | وَفِي مُوسَى إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ ﴿38﴾ |
پس [فرعون] با اركان [دولت] خود روى برتافت و گفت [اين شخص] ساحر يا ديوانهاى است (39) | | فَتَوَلَّى بِرُكْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿39﴾ |
[تا] او و سپاهيانش را گرفتيم و آنان را در دريا افكنديم در حالى كه او [در آخرين لحظه] نكوهشگر [خود] بود (40) | | فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ وَهُوَ مُلِيمٌ ﴿40﴾ |
و در [ماجراى] عاد [نيز] چون بر [سر] آنها آن باد مهلك را فرستاديم (41) | | وَفِي عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الرِّيحَ الْعَقِيمَ ﴿41﴾ |
به هر چه مىوزيد آن را چون خاكستر استخوان مرده مىگردانيد (42) | | مَا تَذَرُ مِن شَيْءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كَالرَّمِيمِ ﴿42﴾ |
و در [ماجراى] ثمود [نيز عبرتى بود] آنگاه كه به ايشان گفته شد تا چندى برخوردار شويد (43) | | وَفِي ثَمُودَ إِذْ قِيلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّى حِينٍ ﴿43﴾ |
تا [آنكه] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى كه آنها مىنگريستند آذرخش آنان را فرو گرفت (44) | | فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ يَنظُرُونَ ﴿44﴾ |
در نتيجه نه توانستند به پاى خيزند و نه طلب يارى كنند (45) | | فَمَا اسْتَطَاعُوا مِن قِيَامٍ وَمَا كَانُوا مُنتَصِرِينَ ﴿45﴾ |
و قوم نوح [نيز] پيش از آن [اقوام نامبرده همين گونه هلاك شدند] زيرا آنها مردمى نافرمان بودند (46) | | وَقَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ﴿46﴾ |
و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم و بىگمان ما [آسمان]گستريم (47) | | وَالسَّمَاء بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ﴿47﴾ |
و زمين را گسترانيدهايم و چه نيكو گسترندگانيم (48) | | وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿48﴾ |
و از هر چيزى دو گونه [يعنى نر و ماده] آفريديم اميد كه شما عبرت گيريد (49) | | وَمِن كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ ﴿49﴾ |
پس به سوى خدا بگريزيد كه من شما را از طرف او بيمدهندهاى آشكارم (50) | | فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿50﴾ |
و با خدا معبودى ديگر قرار مدهيد كه من از جانب او هشداردهندهاى آشكارم (51) | | وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ إِنِّي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿51﴾ |
بدين سان بر كسانى كه پيش از آنها بودند هيچ پيامبرى نيامد جز اينكه گفتند ساحر يا ديوانهاى است (52) | | كَذَلِكَ مَا أَتَى الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿52﴾ |
آيا همديگر را به اين [سخن] سفارش كرده بودند [نه] بلكه آنان مردمى سركش بودند (53) | | أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿53﴾ |
پس از آنان روى بگردان كه تو در خور نكوهش نيستى (54) | | فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنتَ بِمَلُومٍ ﴿54﴾ |
و پند ده كه مؤمنان را پند سود بخشد (55) | | وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِينَ ﴿55﴾ |
و جن و انس را نيافريدم جز براى آنكه مرا بپرستند (56) | | وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ﴿56﴾ |
از آنان هيچ روزيى نمىخواهم و نمىخواهم كه مرا خوراك دهند (57) | | مَا أُرِيدُ مِنْهُم مِّن رِّزْقٍ وَمَا أُرِيدُ أَن يُطْعِمُونِ ﴿57﴾ |
خداست كه خود روزى بخش نيرومند استوار است (58) | | إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ ﴿58﴾ |
پس براى كسانى كه ستم كردند بهرهاى است از عذاب همانند بهره عذاب ياران [قبلى]شان پس [بگو] در خواستن عذاب از من شتابزدگى نكنند (59) | | فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِّثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا يَسْتَعْجِلُونِ ﴿59﴾ |
پس واى بر كسانى كه كافر شدهاند از آن روزى كه وعده يافتهاند (60) | | فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ كَفَرُوا مِن يَوْمِهِمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿60﴾ |
