| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به صف بستگان كه صفى [با شكوه] بستهاند (1) | | وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿1﴾ |
و به زجركنندگان كه به سختى زجر مىكنند (2) | | فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿2﴾ |
و به تلاوتكنندگان [آيات الهى] (3) | | فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا ﴿3﴾ |
كه قطعا معبود شما يگانه است (4) | | إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ ﴿4﴾ |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است و پروردگار خاورها (5) | | رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿5﴾ |
ما آسمان اين دنيا را به زيور اختران آراستيم (6) | | إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ ﴿6﴾ |
و [آن را] از هر شيطان سركشى نگاه داشتيم (7) | | وَحِفْظًا مِّن كُلِّ شَيْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿7﴾ |
[به طورى كه] نمىتوانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مىشوند (8) | | لَا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَيُقْذَفُونَ مِن كُلِّ جَانِبٍ ﴿8﴾ |
با شدت به دور رانده مىشوند و برايشان عذابى دايم است (9) | | دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿9﴾ |
مگر كسى كه [از سخن بالاييان] يكباره استراق سمع كند كه شهابى شكافنده از پى او مىتازد (10) | | إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿10﴾ |
پس [از كافران] بپرس آيا ايشان [از نظر] آفرينش سختترند يا كسانى كه [در آسمانها] خلق كرديم ما آنان را از گلى چسبنده پديد آورديم (11) | | فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِينٍ لَّازِبٍ ﴿11﴾ |
بلكه عجب مىدارى و [آنها] ريشخند مىكنند (12) | | بَلْ عَجِبْتَ وَيَسْخَرُونَ ﴿12﴾ |
و چون پند داده شوند عبرت نمىگيرند (13) | | وَإِذَا ذُكِّرُوا لَا يَذْكُرُونَ ﴿13﴾ |
و چون آيتى ببينند به ريشخند مىپردازند (14) | | وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ ﴿14﴾ |
و مىگويند اين جز سحرى آشكار نيست (15) | | وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ ﴿15﴾ |
آيا چون مرديم و خاك و استخوانهاى [خرد] گرديديم آيا راستى برانگيخته مىشويم (16) | | أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿16﴾ |
و همين طور پدران اوليه ما (17) | | أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿17﴾ |
بگو آرى در حالى كه شما خواريد (18) | | قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿18﴾ |
و آن تنها يك فرياد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خيزند (19) | | فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنظُرُونَ ﴿19﴾ |
و مىگويند اى واى بر ما اين است روز جزا (20) | | وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَذَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿20﴾ |
اين است همان روز داورى كه آن را تكذيب مىكرديد (21) | | هَذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿21﴾ |
كسانى را كه ستم كردهاند با همرديفانشان و آنچه غير از خدا مىپرستيدهاند (22) | | احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ ﴿22﴾ |
گرد آوريد و به سوى راه جهنم رهبرىشان كنيد (23) | | مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ ﴿23﴾ |
و بازداشتشان نماييد كه آنها مسؤولند (24) | | وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿24﴾ |
شما را چه شده است كه همديگر را يارى نمىكنيد (25) | | مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿25﴾ |
[نه] بلكه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند (26) | | بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿26﴾ |
و بعضى روى به بعضى ديگر مىآورند [و] از يكديگر مىپرسند (27) | | وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿27﴾ |
[و] مىگويند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمىآمديد [و خود را حق به جانب مىنموديد] (28) | | قَالُوا إِنَّكُمْ كُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ ﴿28﴾ |
[متهمان] مىگويند [نه] بلكه با ايمان نبوديد (29) | | قَالُوا بَل لَّمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿29﴾ |
و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود بلكه خودتان سركش بوديد (30) | | وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ كُنتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ ﴿30﴾ |
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا بايد [عذاب را] بچشيم (31) | | فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿31﴾ |
و شما را گمراه كرديم زيرا خودمان گمراه بوديم (32) | | فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ ﴿32﴾ |
پس در حقيقت آنان در آن روز در عذاب شريك يكديگرند (33) | | فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ ﴿33﴾ |
[آرى] ما با مجرمان چنين رفتار مىكنيم (34) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ ﴿34﴾ |
چرا كه آنان بودند كه وقتى به ايشان گفته مىشد خدايى جز خداى يگانه نيست تكبر مىورزيدند (35) | | إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ ﴿35﴾ |
و مىگفتند آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم (36) | | وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿36﴾ |
ولى نه [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق كرده است (37) | | بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ ﴿37﴾ |
در واقع شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد (38) | | إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ ﴿38﴾ |
و جز آنچه مىكرديد جزا نمىيابيد (39) | | وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿39﴾ |
مگر بندگان پاكدل خدا (40) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿40﴾ |
آنان روزى معين خواهند داشت (41) | | أُوْلَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿41﴾ |
[انواع] ميوهها و آنان مورد احترام خواهند بود (42) | | فَوَاكِهُ وَهُم مُّكْرَمُونَ ﴿42﴾ |
در باغهاى پر نعمت (43) | | فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿43﴾ |
بر سريرها در برابر همديگر [مىنشينند] (44) | | عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿44﴾ |
با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمىآيند (45) | | يُطَافُ عَلَيْهِم بِكَأْسٍ مِن مَّعِينٍ ﴿45﴾ |
[بادهاى] سختسپيد كه نوشندگان را لذتى [خاص] مىدهد (46) | | بَيْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ ﴿46﴾ |
نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مىافتند (47) | | لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنزَفُونَ ﴿47﴾ |
و نزدشان [دلبرانى] فروهشتهنگاه و فراخديده باشند (48) | | وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ ﴿48﴾ |
[از شدت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پ ر ]ند (49) | | كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَّكْنُونٌ ﴿49﴾ |
پس برخىشان به برخى روى نموده و از همديگر پرسوجو مىكنند (50) | | فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿50﴾ |
گويندهاى از آنان مىگويد راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم (51) | | قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ ﴿51﴾ |
[كه به من] مىگفت آيا واقعا تو از باوردارندگانى (52) | | يَقُولُ أَئِنَّكَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِينَ ﴿52﴾ |
آيا وقتى مرديم و خاك و [مشتى] استخوان شديم آيا واقعا جزا مىيابيم (53) | | أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِينُونَ ﴿53﴾ |
[مؤمن] مىپرسد آيا شما اطلاع داريد [كجاست] (54) | | قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿54﴾ |
پس اطلاع حاصل مىكند و او را در ميان آتش مىبيند (55) | | فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿55﴾ |
[و] مىگويد به خدا سوگند چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى (56) | | قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدتَّ لَتُرْدِينِ ﴿56﴾ |
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم (57) | | وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ ﴿57﴾ |
[و از روى شوق مىگويد] آيا ديگر روى مرگ نمىبينيم (58) | | أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ ﴿58﴾ |
جز همان مرگ نخستين خود و ما هرگز عذاب نخواهيم شد (59) | | إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿59﴾ |
راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است (60) | | إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿60﴾ |
براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند (61) | | لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿61﴾ |
آيا از نظر پذيرايى اين بهتر استيا درخت زقوم (62) | | أَذَلِكَ خَيْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿62﴾ |
در حقيقت ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم (63) | | إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِينَ ﴿63﴾ |
آن درختى است كه از قعر آتش سوزان مىرويد (64) | | إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ ﴿64﴾ |
ميوهاش گويى چون كلههاى شياطين است (65) | | طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّيَاطِينِ ﴿65﴾ |
پس [دوزخيان] حتما از آن مىخورند و شكمها را از آن پر مىكنند (66) | | فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿66﴾ |
سپس ايشان را بر سر آن آميغى از آب جوشان است (67) | | ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِيمٍ ﴿67﴾ |
آنگاه بازگشتشان بىگمان به سوى دوزخ است (68) | | ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ ﴿68﴾ |
آنها پدران خود را گمراه يافتند (69) | | إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّينَ ﴿69﴾ |
پس ايشان به دنبال آنها مىشتابند (70) | | فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ ﴿70﴾ |
و قطعا پيش از آنها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند (71) | | وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ ﴿71﴾ |
و حال آنكه مسلما در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم (72) | | وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِم مُّنذِرِينَ ﴿72﴾ |
پس ببين فرجام هشداردادهشدگان چگونه بود (73) | | فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِينَ ﴿73﴾ |
به استثناى بندگان پاكدل خدا (74) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿74﴾ |
و نوح ما را ندا داد و چه نيك اجابتكننده بوديم (75) | | وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ ﴿75﴾ |
و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم (76) | | وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿76﴾ |
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم (77) | | وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمْ الْبَاقِينَ ﴿77﴾ |
و در ميان آيندگان [آوازه نيك] او را بر جاى گذاشتيم (78) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿78﴾ |
درود بر نوح در ميان جهانيان (79) | | سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ ﴿79﴾ |
ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مىدهيم (80) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿80﴾ |
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿81﴾ |
سپس ديگران را غرق كرديم (82) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿82﴾ |
و بىگمان ابراهيم از پيروان اوست (83) | | وَإِنَّ مِن شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ ﴿83﴾ |
آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه] پروردگارش آمد (84) | | إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿84﴾ |
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستيد (85) | | إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾ |
آيا غير از آنها به دروغ خدايانى [ديگر] مىخواهيد (86) | | أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ ﴿86﴾ |
پس گمانتان به پروردگار جهانها چيست (87) | | فَمَا ظَنُّكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿87﴾ |
پس نظرى به ستارگان افكند (88) | | فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ ﴿88﴾ |
و گفت من كسالت دارم (89) | | فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ ﴿89﴾ |
پس پشتكنان از او روى برتافتند (90) | | فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ ﴿90﴾ |
تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت آيا غذا نمىخوريد (91) | | فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ﴿91﴾ |
شما را چه شده كه سخن نمىگوييد (92) | | مَا لَكُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾ |
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93) | | فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ ﴿93﴾ |
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند (94) | | فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ ﴿94﴾ |
[ابراهيم] گفت آيا آنچه را مىتراشيد مىپرستيد (95) | | قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾ |
با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمىسازيد آفريده است (96) | | وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾ |
گفتند برايش [كوره]خانهاى بسازيد و در آتشش بيندازيد (97) | | قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ ﴿97﴾ |
پس خواستند به از نيرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانيديم (98) | | فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ ﴿98﴾ |
و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد (99) | | وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿99﴾ |
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شايستگان بخش (100) | | رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ ﴿100﴾ |
پس او را به پسرى بردبار مژده داديم (101) | | فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ ﴿101﴾ |
و وقتى با او به جايگاه سعى رسيد گفت اى پسرك من من در خواب [چنين] مىبينم كه تو را سر مىبرم پس ببين چه به نظرت مىآيد گفت اى پدر من آنچه را مامورى بكن ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت (102) | | فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ ﴿102﴾ |
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند (103) | | فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ ﴿103﴾ |
او را ندا داديم كه اى ابراهيم (104) | | وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ ﴿104﴾ |
رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم (105) | | قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿105﴾ |
راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود (106) | | إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ ﴿106﴾ |
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم (107) | | وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ ﴿107﴾ |
و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم (108) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿108﴾ |
درود بر ابراهيم (109) | | سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ ﴿109﴾ |
نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم (110) | | كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿110﴾ |
در حقيقت او از بندگان با ايمان ما بود (111) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿111﴾ |
و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم (112) | | وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِّنَ الصَّالِحِينَ ﴿112﴾ |
و به او و به اسحاق بركت داديم و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند (113) | | وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِينٌ ﴿113﴾ |
و در حقيقت بر موسى و هارون منت نهاديم (114) | | وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾ |
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم (115) | | وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿115﴾ |
و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند (116) | | وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿116﴾ |
و آن دو را كتاب روشن داديم (117) | | وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ ﴿117﴾ |
و هر دو را به راه راست هدايت كرديم (118) | | وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ﴿118﴾ |
و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم (119) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ ﴿119﴾ |
درود بر موسى و هارون (120) | | سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾ |
ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم (121) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿121﴾ |
زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند (122) | | إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿122﴾ |
و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود (123) | | وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِينَ ﴿123﴾ |
چون به قوم خود گفت آيا پروا نمىداريد (124) | | إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾ |
آيا بعل را مىپرستيد و بهترين آفرينندگان را وامىگذاريد (125) | | أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ ﴿125﴾ |
[يعنى] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست (126) | | اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿126﴾ |
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127) | | فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾ |
مگر بندگان پاكدين خدا (128) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿128﴾ |
و براى او در [ميان] آيندگان [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم (129) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿129﴾ |
درود بر پيروان الياس (130) | | سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ ﴿130﴾ |
ما نيكوكاران را اين گونه پاداش مىدهيم (131) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿131﴾ |
زيرا او از بندگان با ايمان ما بود (132) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿132﴾ |
و در حقيقت لوط از زمره فرستادگان بود (133) | | وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿133﴾ |
آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم (134) | | إِذْ نَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿134﴾ |
جز پيرزنى كه در ميان باقىماندگان [و خاكسترشدگان] بود (135) | | إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿135﴾ |
سپس ديگران را هلاك كرديم (136) | | ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿136﴾ |
و در حقيقتشما بر آنان صبحگاهان (137) | | وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِم مُّصْبِحِينَ ﴿137﴾ |
و شامگاهان مىگذريد آيا به فكر فرو نمىرويد (138) | | وَبِاللَّيْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿138﴾ |
و در حقيقتيونس از زمره فرستادگان بود (139) | | وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿139﴾ |
آنگاه كه به سوى كشتى پر بگريخت (140) | | إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿140﴾ |
پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد (141) | | فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ ﴿141﴾ |
[او را به دريا افكندند] و عنبرماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهشگر خويش بود (142) | | فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ ﴿142﴾ |
و اگر او از زمره تسبيحكنندگان نبود (143) | | فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ ﴿143﴾ |
قطعا تا روزى كه برانگيخته مىشوند در شكم آن [ماهى] مىماند (144) | | لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿144﴾ |
پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم (145) | | فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ ﴿145﴾ |
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] كدوبن رويانيديم (146) | | وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ ﴿146﴾ |
و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم (147) | | وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ ﴿147﴾ |
پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم (148) | | فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ ﴿148﴾ |
پس از مشركان جويا شو آيا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است (149) | | فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿149﴾ |
يا فرشتگان را مادينه آفريديم و آنان شاهد بودند (150) | | أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿150﴾ |
هشدار كه اينان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت (151) | | أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ ﴿151﴾ |
خدا فرزند آورده در حالى كه آنها قطعا دروغگويانند (152) | | وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿152﴾ |
آيا [خدا] دختران را بر پسران برگزيده است (153) | | أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِينَ ﴿153﴾ |
شما را چه شده چگونه داورى مىكنيد (154) | | مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿154﴾ |
آيا سر پند گرفتن نداريد (155) | | أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ﴿155﴾ |
يا دليلى آشكار [در دست] داريد (156) | | أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُّبِينٌ ﴿156﴾ |
پس اگر راست مىگوييد كتابتان را بياوريد (157) | | فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿157﴾ |
و ميان خدا و جنها پيوندى انگاشتند و حال آنكه جنيان نيك دانستهاند كه [براى حساب پسدادن] خودشان احضار خواهند شد (158) | | وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿158﴾ |
خدا منزه است از آنچه در وصف مىآورند (159) | | سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿159﴾ |
به استثناى بندگان پاكدل خدا (160) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿160﴾ |
در حقيقتشما و آنچه [كه شما آن را] مىپرستيد (161) | | فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿161﴾ |
بر ضد او گمراهگر نيستيد (162) | | مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ ﴿162﴾ |
مگر كسى را كه به دوزخ رفتنى است (163) | | إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ ﴿163﴾ |
و هيچ يك از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينكه] براى او [مقام و] مرتبهاى معين است (164) | | وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿164﴾ |
و در حقيقت ماييم كه [براى انجام فرمان خدا] صف بستهايم (165) | | وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿165﴾ |
و ماييم كه خود تسبيحگويانيم (166) | | وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿166﴾ |
و [مشركان] به تاكيد مىگفتند (167) | | وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ ﴿167﴾ |
اگر پند [نامها]ى از پيشينيان نزد ما بود (168) | | لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِكْرًا مِّنْ الْأَوَّلِينَ ﴿168﴾ |
قطعا از بندگان خالص خدا مىشديم (169) | | لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿169﴾ |
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن كافر شدند و زودا كه بدانند (170) | | فَكَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿170﴾ |
و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است (171) | | وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ ﴿171﴾ |
كه آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پيروز خواهند شد (172) | | إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿172﴾ |
و سپاه ما هرآينه غالبآيندگانند (173) | | وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿173﴾ |
پس تا مدتى [معين] از آنان روى برتاب (174) | | فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿174﴾ |
و آنان را بنگر كه خواهند ديد (175) | | وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿175﴾ |
آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند (176) | | أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿176﴾ |
[پس هشداردادهشدگان را] آنگاه كه عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است (177) | | فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِينَ ﴿177﴾ |
و از ايشان تا مدتى [معين] روى برتاب (178) | | وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿178﴾ |
و بنگر كه خواهند ديد (179) | | وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿179﴾ |
منزه است پروردگار تو پروردگار شكوهمند از آنچه وصف مىكنند (180) | | سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿180﴾ |
و درود بر فرستادگان (181) | | وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ ﴿181﴾ |
و ستايش ويژه خدا پروردگار جهانهاست (182) | | وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿182﴾ |
