| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
طا سين ميم (1) | | طسم ﴿1﴾ |
اين است آيههاى كتاب روشنگر (2) | | تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿2﴾ |
شايد تو از اينكه [مشركان] ايمان نمىآورند جان خود را تباه سازى (3) | | لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿3﴾ |
اگر بخواهيم معجزهاى از آسمان بر آنان فرود مىآوريم تا در برابر آن گردنهايشان خاضع گردد (4) | | إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ﴿4﴾ |
و هيچ تذكر جديدى از سوى [خداى] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمىتافتند (5) | | وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ﴿5﴾ |
[آنان] در حقيقت به تكذيب پرداختند و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند بديشان خواهد رسيد (6) | | فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿6﴾ |
مگر در زمين ننگريستهاند كه چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زيبا رويانيدهايم (7) | | أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ ﴿7﴾ |
قطعا در اين [هنرنمايى] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نيستند (8) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿8﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (9) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿9﴾ |
و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو (10) | | وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿10﴾ |
قوم فرعون آيا پروا ندارند (11) | | قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿11﴾ |
گفت پروردگارا مىترسم مرا تكذيب كنند (12) | | قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿12﴾ |
و سينهام تنگ مىگردد و زبانم باز نمىشود پس به سوى هارون بفرست (13) | | وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿13﴾ |
و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بكشند (14) | | وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿14﴾ |
فرمود نه چنين نيست نشانههاى ما را [براى آنان] بب ريد كه ما با شما شنوندهايم (15) | | قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿15﴾ |
پس به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيانيم (16) | | فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿16﴾ |
فرزندان اسرائيل را با ما بفرست (17) | | أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿17﴾ |
[فرعون] گفت آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى (18) | | قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ﴿18﴾ |
و [سرانجام] كار خود را كردى و تو از ناسپاسانى (19) | | وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿19﴾ |
گفت آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم (20) | | قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿20﴾ |
و چون از شما ترسيدم از شما گريختم تا پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد (21) | | فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿21﴾ |
و [آيا] اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساختهاى نعمتى است كه منتش را بر من مىنهى (22) | | وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿22﴾ |
فرعون گفت و پروردگار جهانيان چيست (23) | | قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿23﴾ |
گفت پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو استاگر اهل يقين باشيد (24) | | قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿24﴾ |
[فرعون] به كسانى كه پيرامونش بودند گفت آيا نمىشنويد (25) | | قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿25﴾ |
[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما (26) | | قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿26﴾ |
[فرعون] گفت واقعا اين پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده سخت ديوانه است (27) | | قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿27﴾ |
[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آن دو استاگر تعقل كنيد (28) | | قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿28﴾ |
[فرعون] گفت اگر خدايى غير از من اختيار كنى قطعا تو را از [جمله] زندانيان خواهم ساخت (29) | | قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ﴿29﴾ |
گفت گر چه براى تو چيزى آشكار بياورم (30) | | قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ ﴿30﴾ |
گفت اگر راست مىگويى آن را بياور (31) | | قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿31﴾ |
پس عصاى خود بيفكند و بناگاه آن اژدرى نمايان شد (32) | | فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ ﴿32﴾ |
و دستش را بيرون كشيد و بناگاه آن براى تماشاگران سپيد مىنمود (33) | | وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ ﴿33﴾ |
[فرعون] به سرانى كه پيرامونش بودند گفت واقعا اين ساحرى بسيار داناست (34) | | قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ﴿34﴾ |
مىخواهد با سحر خود شما را از سرزمينتان بيرون كند اكنون چه راى مىدهيد (35) | | يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿35﴾ |
گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (36) | | قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿36﴾ |
تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند (37) | | يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿37﴾ |
پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (38) | | فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿38﴾ |
و به توده مردم گفته شد آيا شما هم جمع خواهيد شد (39) | | وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿39﴾ |
بدين اميد كه اگر ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم (40) | | لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿40﴾ |
و چون ساحران پيش فرعون آمدند گفتند آيا اگر ما غالب آييم واقعا براى ما مزدى خواهد بود (41) | | فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ﴿41﴾ |
گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهيد شد (42) | | قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿42﴾ |
موسى به آنان گفت آنچه را شما مىاندازيد بيندازيد (43) | | قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿43﴾ |
پس ريسمانها و چوبدستىهايشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون كه ما حتما پيروزيم (44) | | فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾ |
پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد (45) | | فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿45﴾ |
در نتيجه ساحران به حالتسجده درافتادند (46) | | فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ﴿46﴾ |
گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم (47) | | قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿47﴾ |
پروردگار موسى و هارون (48) | | رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿48﴾ |
گفت [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد قطعا او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است به زودى خواهيد دانستحتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راستخواهم بريد و همهتان را به دار خواهم آويخت (49) | | قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿49﴾ |
گفتند باكى نيست ما روى به سوى پروردگار خود مىآوريم (50) | | قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿50﴾ |
ما اميدواريم كه پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشايد [چرا] كه نخستين ايمانآورندگان بوديم (51) | | إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿51﴾ |
و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه حركت ده زيرا شما مورد تعقيب قرار خواهيد گرفت (52) | | وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿52﴾ |
پس فرعون ماموران جمعآورى [خود را] به شهرها فرستاد (53) | | فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿53﴾ |
[و گفت] اينها عدهاى ناچيزند (54) | | إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ﴿54﴾ |
و راستى آنها ما را بر سر خشم آوردهاند (55) | | وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿55﴾ |
و[لى] ما همگى به حال آمادهباش درآمدهايم (56) | | وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ﴿56﴾ |
سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمهسارها (57) | | فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿57﴾ |
و گنجينهها و جايگاههاى پر ناز و نعمت بيرون كرديم (58) | | وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿58﴾ |
[اراده ما] چنين بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائيل ميراث داديم (59) | | كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿59﴾ |
پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقيب كردند (60) | | فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ ﴿60﴾ |
چون دو گروه همديگر را ديدند ياران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهيم شد (61) | | فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ﴿61﴾ |
گفت چنين نيست زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد (62) | | قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿62﴾ |
پس به موسى وحى كرديم با عصاى خود بر اين دريا بزن تا از هم شكافت و هر پارهاى همچون كوهى سترگ بود (63) | | فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ ﴿63﴾ |
و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم (64) | | وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ﴿64﴾ |
و موسى و همه كسانى را كه همراه او بودند نجات داديم (65) | | وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ﴿65﴾ |
آنگاه ديگران را غرق كرديم (66) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿66﴾ |
مسلما در اين [واقعه] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند (67) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿67﴾ |
و قطعا پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (68) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿68﴾ |
و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان (69) | | وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ﴿69﴾ |
آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت چه مىپرستيد (70) | | إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿70﴾ |
گفتند بتانى را مىپرستيم و همواره ملازم آنهاييم (71) | | قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ﴿71﴾ |
گفت آيا وقتى دعا مىكنيد از شما مىشنوند (72) | | قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿72﴾ |
يا به شما سود يا زيان مىرسانند (73) | | أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ﴿73﴾ |
گفتند نه بلكه پدران خود را يافتيم كه چنين مىكردند (74) | | قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿74﴾ |
گفت آيا در آنچه مىپرستيدهايد تامل كردهايد (75) | | قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿75﴾ |
شما و پدران پيشين شما (76) | | أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿76﴾ |
قطعا همه آنها جز پروردگار جهانيان دشمن منند (77) | | فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ﴿77﴾ |
آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مىكند (78) | | الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ﴿78﴾ |
و آن كس كه او به من خوراك مىدهد و سيرابم مىگرداند (79) | | وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ﴿79﴾ |
و چون بيمار شوم او مرا درمان مىبخشد (80) | | وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴿80﴾ |
و آن كس كه مرا مىميراند و سپس زندهام مىگرداند (81) | | وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ﴿81﴾ |
و آن كس كه اميد دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشايد (82) | | وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ﴿82﴾ |
پروردگارا به من دانش عطا كن و مرا به صالحان ملحق فرماى (83) | | رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ﴿83﴾ |
و براى من در [ميان] آيندگان آوازه نيكو گذار (84) | | وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ﴿84﴾ |
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (85) | | وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ﴿85﴾ |
و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود (86) | | وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ﴿86﴾ |
و روزى كه [مردم] برانگيخته مىشوند رسوايم مكن (87) | | وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ﴿87﴾ |
روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمىدهد (88) | | يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿88﴾ |
مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد (89) | | إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿89﴾ |
و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مىگردد (90) | | وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿90﴾ |
و جهنم براى گمراهان نمودار مىشود (91) | | وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ﴿91﴾ |
و به آنان گفته مىشود آنچه جز خدا مىپرستيديد كجايند (92) | | وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿92﴾ |
آيا ياريتان مىكنند يا خود را يارى مىدهند (93) | | مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ ﴿93﴾ |
پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افكنده مىشوند (94) | | فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿94﴾ |
و [نيز] همه سپاهيان ابليس (95) | | وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ﴿95﴾ |
آنها در آنجا با يكديگر ستيزه مىكنند [و] مىگويند (96) | | قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ﴿96﴾ |
سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم (97) | | تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿97﴾ |
آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مىكرديم (98) | | إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿98﴾ |
و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند (99) | | وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿99﴾ |
در نتيجه شفاعتگرانى نداريم (100) | | فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ ﴿100﴾ |
و نه دوستى نزديك (101) | | وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿101﴾ |
و اى كاش كه بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مىشديم (102) | | فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿102﴾ |
حقا در اين [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان مؤمن نبودند (103) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿103﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (104) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿104﴾ |
قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند (105) | | كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿105﴾ |
چون برادرشان نوح به آنان گفت آيا پروا نداريد (106) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿106﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (107) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿107﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (108) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿108﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (109) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿109﴾ |
پس از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (110) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿110﴾ |
گفتند آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كردهاند (111) | | قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿111﴾ |
[نوح] گفت به [جزئيات] آنچه مىكردهاند چه آگاهى دارم (112) | | قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿112﴾ |
حسابشان اگر درمىيابيد جز با پروردگارم نيست (113) | | إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿113﴾ |
و من طردكننده مؤمنان نيستم (114) | | وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿114﴾ |
من جز هشداردهندهاى آشكار [بيش] نيستم (115) | | إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿115﴾ |
گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116) | | قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿116﴾ |
گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند (117) | | قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿117﴾ |
ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش (118) | | فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿118﴾ |
پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم (119) | | فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿119﴾ |
آنگاه باقىماندگان را غرق كرديم (120) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿120﴾ |
قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند (121) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿121﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (122) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿122﴾ |
عاديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند (123) | | كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿123﴾ |
آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت آيا پروا نداريد (124) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (125) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿125﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (126) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿126﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (127) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿127﴾ |
آيا بر هر تپهاى بنايى مىسازيد كه [در آن] دست به بيهودهكارى زنيد (128) | | أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿128﴾ |
و كاخهاى استوار مىگيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد (129) | | وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿129﴾ |
و چون حملهور مىشويد [چون] زورگويان حملهور مىشويد (130) | | وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿130﴾ |
پس از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (131) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿131﴾ |
و از آن كس كه شما را به آنچه مىدانيد مدد كرد پروا داريد (132) | | وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿132﴾ |
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد كرد (133) | | أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿133﴾ |
و به [دادن] باغها و چشمهساران (134) | | وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿134﴾ |
من از عذاب روزى هولناك بر شما مىترسم (135) | | إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿135﴾ |
گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است (136) | | قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ ﴿136﴾ |
اين جز شيوه پيشينيان نيست (137) | | إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿137﴾ |
و ما عذاب نخواهيم شد (138) | | وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿138﴾ |
پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند (139) | | فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿139﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (140) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿140﴾ |
ثموديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند (141) | | كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿141﴾ |
آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت آيا پروا نداريد (142) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿142﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (143) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿143﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (144) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿144﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (145) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿145﴾ |
آيا شما را در آنچه اينجا داريد آسوده رها مىكنند (146) | | أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿146﴾ |
در باغها و در كنار چشمهساران (147) | | فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿147﴾ |
و كشتزارها و خرمابنانى كه شكوفههايشان لطيف است (148) | | وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿148﴾ |
و هنرمندانه براى خود از كوهها خانههايى مىتراشيد (149) | | وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿149﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (150) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿150﴾ |
و فرمان افراطگران را پيروى مكنيد (151) | | وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿151﴾ |
آنان كه در زمين فساد مىكنند و اصلاح نمىكنند (152) | | الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿152﴾ |
گفتند قطعا تو از افسونشدگانى (153) | | قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿153﴾ |
تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى اگر راست مىگويى معجزهاى بياور (154) | | مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿154﴾ |
گفت اين مادهشترى است كه نوبتى از آب او راست و روزى معين نوبت آب شماست (155) | | قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿155﴾ |
و به آن گزندى مرسانيد كه عذاب روزى هولناك شما را فرو مىگيرد (156) | | وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿156﴾ |
پس آن را پى كردند و پشيمان گشتند (157) | | فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿157﴾ |
آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در اين [ماجرا] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند (158) | | فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿158﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (159) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿159﴾ |
قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند (160) | | كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿160﴾ |
آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آيا پروا نداريد (161) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿161﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (162) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿162﴾ |
از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (163) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿163﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (164) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿164﴾ |
آيا از ميان مردم جهان با مردها در مىآميزيد (165) | | أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿165﴾ |
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامىگذاريد [نه] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد (166) | | وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿166﴾ |
گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراجشدگان خواهى بود (167) | | قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿167﴾ |
گفت به راستى من دشمن كردار شمايم (168) | | قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ ﴿168﴾ |
پروردگارا مرا و كسان مرا از آنچه انجام مىدهند رهايى بخش (169) | | رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿169﴾ |
پس او و كسانش را همگى رهانيديم (170) | | فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿170﴾ |
جز پيرزنى كه از باقىماندگان [در خاكستر آتش] بود (171) | | إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿171﴾ |
سپس ديگران را سخت هلاك كرديم (172) | | ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿172﴾ |
و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم و چه بد بود باران بيمدادهشدگان (173) | | وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿173﴾ |
قطعا در اين [عقوبت] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند (174) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿174﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (175) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿175﴾ |
اصحاب ايكه فرستادگان را تكذيب كردند (176) | | كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿176﴾ |
آنگاه كه شعيب به آنان گفت آيا پروا نداريد (177) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿177﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (178) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿178﴾ |
از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (179) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿179﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (180) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿180﴾ |
پيمانه را تمام دهيد و از كمفروشان مباشيد (181) | | أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿181﴾ |
و با ترازوى درست بسنجيد (182) | | وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿182﴾ |
و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد بر مداريد (183) | | وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿183﴾ |
و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد (184) | | وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿184﴾ |
گفتند تو واقعا از افسونشدگانى (185) | | قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿185﴾ |
و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى و قطعا تو را از دروغگويان مىدانيم (186) | | وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿186﴾ |
پس اگر از راستگويانى پارهاى از آسمان بر [سر] ما بيفكن (187) | | فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿187﴾ |
[شعيب] گفت پروردگارم به آنچه مىكنيد داناتر است (188) | | قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿188﴾ |
پس او را تكذيب كردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناك بود (189) | | فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿189﴾ |
قطعا در اين [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند (190) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿190﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است (191) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿191﴾ |
و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است (192) | | وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿192﴾ |
روح الامين آن را بر دلت نازل كرد (193) | | نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿193﴾ |
تا از [جمله] هشداردهندگان باشى (194) | | عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿194﴾ |
به زبان عربى روشن (195) | | بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿195﴾ |
و [وصف] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است (196) | | وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿196﴾ |
آيا براى آنان اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنىاسرائيل از آن اطلاع دارند (197) | | أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿197﴾ |
و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مىكرديم (198) | | وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿198﴾ |
و پيامبر آن را برايشان مىخواند به آن ايمان نمىآوردند (199) | | فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿199﴾ |
اين گونه در دلهاى گناهكاران [انكار را] راه مىدهيم (200) | | كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿200﴾ |
كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند (201) | | لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿201﴾ |
كه به طور ناگهانى در حالى كه بىخبرند بديشان برسد (202) | | فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿202﴾ |
و بگويند آيا مهلتخواهيم يافت (203) | | فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿203﴾ |
پس آيا عذاب ما را به شتاب مىخواهند (204) | | أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿204﴾ |
مگر نمىدانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم (205) | | أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿205﴾ |
و آنگاه آنچه كه [بدان] بيم داده مىشوند بديشان برسد (206) | | ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿206﴾ |
آنچه از آن برخوردار مىشدند به كارشان نمىآيد [و عذاب را از آنان دفع نمىكند] (207) | | مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿207﴾ |
و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود (208) | | وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿208﴾ |
[تا آنان را] تذكر [دهند] و ما ستمكار نبودهايم (209) | | ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿209﴾ |
و شيطانها آن را فرود نياوردهاند (210) | | وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿210﴾ |
و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى كنند] (211) | | وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿211﴾ |
در حقيقت آنها از شنيدن معزول [و محروم]اند (212) | | إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿212﴾ |
پس با خدا خداى ديگر مخوان كه از عذابشدگان خواهى شد (213) | | فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿213﴾ |
و خويشان نزديكت را هشدار ده (214) | | وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿214﴾ |
و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كردهاند بال خود را فرو گستر (215) | | وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿215﴾ |
و اگر تو را نافرمانى كردند بگو من از آنچه مىكنيد بيزارم (216) | | فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿216﴾ |
و بر [خداى] عزيز مهربان توكل كن (217) | | وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿217﴾ |
آن كس كه چون [به نماز] برمىخيزى تو را مىبيند (218) | | الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿218﴾ |
و حركت تو را در ميان سجدهكنندگان [مىنگرد] (219) | | وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿219﴾ |
او همان شنواى داناست (220) | | إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿220﴾ |
آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مىآيند (221) | | هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿221﴾ |
بر هر دروغزن گناهكارى فرود مىآيند (222) | | تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿222﴾ |
كه [دزدانه] گوش فرا مىدارند و بيشترشان دروغگويند (223) | | يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿223﴾ |
و شاعران را گمراهان پيروى مىكنند (224) | | وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾ |
آيا نديدهاى كه آنان در هر واديى سرگردانند (225) | | أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿225﴾ |
و آنانند كه چيزهايى مىگويند كه انجام نمىدهند (226) | | وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿226﴾ |
مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفتهاند يارى خواستهاند و كسانى كه ستم كردهاند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت (227) | | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ﴿227﴾ |
