Englishبراي تغيير زبان بر روي عكس كليك كنيد

فهرست قرآن محشر دات كام

 

 
 

سوره 26: الشعراء - تغيير سوره و ترجمه

 
   

به نام خداوند رحمتگر مهربان

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

طا سين ميم (1)

 

طسم ﴿1﴾

اين است آيه‏هاى كتاب روشنگر (2)

 

تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿2﴾

شايد تو از اينكه [مشركان] ايمان نمى‏آورند جان خود را تباه سازى (3)

 

لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿3﴾

اگر بخواهيم معجزه‏اى از آسمان بر آنان فرود مى‏آوريم تا در برابر آن گردنهايشان خاضع گردد (4)

 

إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ﴿4﴾

و هيچ تذكر جديدى از سوى [خداى] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمى‏تافتند (5)

 

وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ﴿5﴾

[آنان] در حقيقت به تكذيب پرداختند و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند بديشان خواهد رسيد (6)

 

فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿6﴾

مگر در زمين ننگريسته‏اند كه چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زيبا رويانيده‏ايم (7)

 

أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ ﴿7﴾

قطعا در اين [هنرنمايى] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نيستند (8)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿8﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (9)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿9﴾

و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو (10)

 

وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿10﴾

قوم فرعون آيا پروا ندارند (11)

 

قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿11﴾

گفت پروردگارا مى‏ترسم مرا تكذيب كنند (12)

 

قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿12﴾

و سينه‏ام تنگ مى‏گردد و زبانم باز نمى‏شود پس به سوى هارون بفرست (13)

 

وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿13﴾

و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مى‏ترسم مرا بكشند (14)

 

وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿14﴾

فرمود نه چنين نيست نشانه‏هاى ما را [براى آنان] بب ريد كه ما با شما شنونده‏ايم (15)

 

قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿15﴾

پس به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيانيم (16)

 

فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿16﴾

فرزندان اسرائيل را با ما بفرست (17)

 

أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿17﴾

[فرعون] گفت آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى (18)

 

قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ﴿18﴾

و [سرانجام] كار خود را كردى و تو از ناسپاسانى (19)

 

وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿19﴾

گفت آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم (20)

 

قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿20﴾

و چون از شما ترسيدم از شما گريختم تا پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد (21)

 

فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿21﴾

و [آيا] اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساخته‏اى نعمتى است كه منتش را بر من مى‏نهى (22)

 

وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿22﴾

فرعون گفت و پروردگار جهانيان چيست (23)

 

قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿23﴾

گفت پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است‏اگر اهل يقين باشيد (24)

 

قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿24﴾

[فرعون] به كسانى كه پيرامونش بودند گفت آيا نمى‏شنويد (25)

 

قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿25﴾

[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما (26)

 

قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿26﴾

[فرعون] گفت واقعا اين پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده سخت ديوانه است (27)

 

قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿27﴾

[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آن دو است‏اگر تعقل كنيد (28)

 

قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿28﴾

[فرعون] گفت اگر خدايى غير از من اختيار كنى قطعا تو را از [جمله] زندانيان خواهم ساخت (29)

 

قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ﴿29﴾

گفت گر چه براى تو چيزى آشكار بياورم (30)

 

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ ﴿30﴾

گفت اگر راست مى‏گويى آن را بياور (31)

 

قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿31﴾

پس عصاى خود بيفكند و بناگاه آن اژدرى نمايان شد (32)

 

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ ﴿32﴾

و دستش را بيرون كشيد و بناگاه آن براى تماشاگران سپيد مى‏نمود (33)

 

وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ ﴿33﴾

[فرعون] به سرانى كه پيرامونش بودند گفت واقعا اين ساحرى بسيار داناست (34)

 

قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ﴿34﴾

مى‏خواهد با سحر خود شما را از سرزمينتان بيرون كند اكنون چه راى مى‏دهيد (35)

 

يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿35﴾

گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (36)

 

قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿36﴾

تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند (37)

 

يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿37﴾

پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (38)

 

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿38﴾

و به توده مردم گفته شد آيا شما هم جمع خواهيد شد (39)

 

وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿39﴾

بدين اميد كه اگر ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم (40)

 

لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿40﴾

و چون ساحران پيش فرعون آمدند گفتند آيا اگر ما غالب آييم واقعا براى ما مزدى خواهد بود (41)

 

فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ﴿41﴾

گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهيد شد (42)

 

قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿42﴾

موسى به آنان گفت آنچه را شما مى‏اندازيد بيندازيد (43)

 

قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿43﴾

پس ريسمانها و چوبدستى‏هايشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون كه ما حتما پيروزيم (44)

 

فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾

پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد (45)

 

فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿45﴾

در نتيجه ساحران به حالت‏سجده درافتادند (46)

 

فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ﴿46﴾

گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم (47)

 

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿47﴾

پروردگار موسى و هارون (48)

 

رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿48﴾

گفت [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد قطعا او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است به زودى خواهيد دانست‏حتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راست‏خواهم بريد و همه‏تان را به دار خواهم آويخت (49)

 

قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿49﴾

گفتند باكى نيست ما روى به سوى پروردگار خود مى‏آوريم (50)

 

قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿50﴾

ما اميدواريم كه پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشايد [چرا] كه نخستين ايمان‏آورندگان بوديم (51)

 

إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿51﴾

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه حركت ده زيرا شما مورد تعقيب قرار خواهيد گرفت (52)

 

وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿52﴾

پس فرعون ماموران جمع‏آورى [خود را] به شهرها فرستاد (53)

 

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿53﴾

[و گفت] اينها عده‏اى ناچيزند (54)

 

إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ﴿54﴾

و راستى آنها ما را بر سر خشم آورده‏اند (55)

 

وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿55﴾

و[لى] ما همگى به حال آماده‏باش درآمده‏ايم (56)

 

وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ﴿56﴾

سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمه‏سارها (57)

 

فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿57﴾

و گنجينه‏ها و جايگاه‏هاى پر ناز و نعمت بيرون كرديم (58)

 

وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿58﴾

[اراده ما] چنين بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائيل ميراث داديم (59)

 

كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿59﴾

پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقيب كردند (60)

 

فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ ﴿60﴾

چون دو گروه همديگر را ديدند ياران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهيم شد (61)

 

فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ﴿61﴾

گفت چنين نيست زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد (62)

 

قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿62﴾

پس به موسى وحى كرديم با عصاى خود بر اين دريا بزن تا از هم شكافت و هر پاره‏اى همچون كوهى سترگ بود (63)

 

فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ ﴿63﴾

و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم (64)

 

وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ﴿64﴾

و موسى و همه كسانى را كه همراه او بودند نجات داديم (65)

 

وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ﴿65﴾

آنگاه ديگران را غرق كرديم (66)

 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿66﴾

مسلما در اين [واقعه] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نبودند (67)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿67﴾

و قطعا پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (68)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿68﴾

و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان (69)

 

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ﴿69﴾

آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت چه مى‏پرستيد (70)

 

إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿70﴾

گفتند بتانى را مى‏پرستيم و همواره ملازم آنهاييم (71)

 

قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ﴿71﴾

گفت آيا وقتى دعا مى‏كنيد از شما مى‏شنوند (72)

 

قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿72﴾

يا به شما سود يا زيان مى‏رسانند (73)

 

أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ﴿73﴾

گفتند نه بلكه پدران خود را يافتيم كه چنين مى‏كردند (74)

 

قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿74﴾

گفت آيا در آنچه مى‏پرستيده‏ايد تامل كرده‏ايد (75)

 

قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿75﴾

شما و پدران پيشين شما (76)

 

أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿76﴾

قطعا همه آنها جز پروردگار جهانيان دشمن منند (77)

 

فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ﴿77﴾

آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مى‏كند (78)

 

الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ﴿78﴾

و آن كس كه او به من خوراك مى‏دهد و سيرابم مى‏گرداند (79)

 

وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ﴿79﴾

و چون بيمار شوم او مرا درمان مى‏بخشد (80)

 

وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴿80﴾

و آن كس كه مرا مى‏ميراند و سپس زنده‏ام مى‏گرداند (81)

 

وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ﴿81﴾

و آن كس كه اميد دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشايد (82)

 

وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ﴿82﴾

پروردگارا به من دانش عطا كن و مرا به صالحان ملحق فرماى (83)

 

رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ﴿83﴾

و براى من در [ميان] آيندگان آوازه نيكو گذار (84)

 

وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ﴿84﴾

و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (85)

 

وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ﴿85﴾

و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود (86)

 

وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ﴿86﴾

و روزى كه [مردم] برانگيخته مى‏شوند رسوايم مكن (87)

 

وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ﴿87﴾

روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمى‏دهد (88)

 

يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿88﴾

مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد (89)

 

إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿89﴾

و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مى‏گردد (90)

 

وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿90﴾

و جهنم براى گمراهان نمودار مى‏شود (91)

 

وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ﴿91﴾

و به آنان گفته مى‏شود آنچه جز خدا مى‏پرستيديد كجايند (92)

 

وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿92﴾

آيا ياريتان مى‏كنند يا خود را يارى مى‏دهند (93)

 

مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ ﴿93﴾

پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افكنده مى‏شوند (94)

 

فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿94﴾

و [نيز] همه سپاهيان ابليس (95)

 

وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ﴿95﴾

آنها در آنجا با يكديگر ستيزه مى‏كنند [و] مى‏گويند (96)

 

قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ﴿96﴾

سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم (97)

 

تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿97﴾

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى‏كرديم (98)

 

إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿98﴾

و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند (99)

 

وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿99﴾

در نتيجه شفاعتگرانى نداريم (100)

 

فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ ﴿100﴾

و نه دوستى نزديك (101)

 

وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿101﴾

و اى كاش كه بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مى‏شديم (102)

 

فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿102﴾

حقا در اين [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان مؤمن نبودند (103)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿103﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (104)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿104﴾

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند (105)

 

كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿105﴾

چون برادرشان نوح به آنان گفت آيا پروا نداريد (106)

 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿106﴾

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (107)

 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿107﴾

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (108)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿108﴾

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (109)

 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿109﴾

پس از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (110)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿110﴾

گفتند آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده‏اند (111)

 

قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿111﴾

[نوح] گفت به [جزئيات] آنچه مى‏كرده‏اند چه آگاهى دارم (112)

 

قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿112﴾

حسابشان اگر درمى‏يابيد جز با پروردگارم نيست (113)

 

إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿113﴾

و من طردكننده مؤمنان نيستم (114)

 

وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿114﴾

من جز هشداردهنده‏اى آشكار [بيش] نيستم (115)

 

إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿115﴾

گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116)

 

قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿116﴾

گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند (117)

 

قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿117﴾

ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش (118)

 

فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿118﴾

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم (119)

 

فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿119﴾

آنگاه باقى‏ماندگان را غرق كرديم (120)

 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿120﴾

قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نبودند (121)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿121﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (122)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿122﴾

عاديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند (123)

 

كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿123﴾

آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت آيا پروا نداريد (124)

 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (125)

 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿125﴾

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (126)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿126﴾

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (127)

 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿127﴾

آيا بر هر تپه‏اى بنايى مى‏سازيد كه [در آن] دست به بيهوده‏كارى زنيد (128)

 

أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿128﴾

و كاخهاى استوار مى‏گيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد (129)

 

وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿129﴾

و چون حمله‏ور مى‏شويد [چون] زورگويان حمله‏ور مى‏شويد (130)

 

وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿130﴾

پس از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (131)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿131﴾

و از آن كس كه شما را به آنچه مى‏دانيد مدد كرد پروا داريد (132)

 

وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿132﴾

شما را به [دادن] دامها و پسران مدد كرد (133)

 

أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿133﴾

و به [دادن] باغها و چشمه‏ساران (134)

 

وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿134﴾

من از عذاب روزى هولناك بر شما مى‏ترسم (135)

 

إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿135﴾

گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است (136)

 

قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ ﴿136﴾

اين جز شيوه پيشينيان نيست (137)

 

إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿137﴾

و ما عذاب نخواهيم شد (138)

 

وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿138﴾

پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نبودند (139)

 

فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿139﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (140)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿140﴾

ثموديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند (141)

 

كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿141﴾

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت آيا پروا نداريد (142)

 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿142﴾

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (143)

 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿143﴾

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (144)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿144﴾

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (145)

 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿145﴾

آيا شما را در آنچه اينجا داريد آسوده رها مى‏كنند (146)

 

أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿146﴾

در باغها و در كنار چشمه‏ساران (147)

 

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿147﴾

و كشتزارها و خرمابنانى كه شكوفه‏هايشان لطيف است (148)

 

وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿148﴾

و هنرمندانه براى خود از كوهها خانه‏هايى مى‏تراشيد (149)

 

وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿149﴾

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (150)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿150﴾

و فرمان افراطگران را پيروى مكنيد (151)

 

وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿151﴾

آنان كه در زمين فساد مى‏كنند و اصلاح نمى‏كنند (152)

 

الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿152﴾

گفتند قطعا تو از افسون‏شدگانى (153)

 

قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿153﴾

تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى اگر راست مى‏گويى معجزه‏اى بياور (154)

 

مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿154﴾

گفت اين ماده‏شترى است كه نوبتى از آب او راست و روزى معين نوبت آب شماست (155)

 

قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿155﴾

و به آن گزندى مرسانيد كه عذاب روزى هولناك شما را فرو مى‏گيرد (156)

 

وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿156﴾

پس آن را پى كردند و پشيمان گشتند (157)

 

فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿157﴾

آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در اين [ماجرا] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نبودند (158)

 

فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿158﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (159)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿159﴾

قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند (160)

 

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿160﴾

آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آيا پروا نداريد (161)

 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿161﴾

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (162)

 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿162﴾

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (163)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿163﴾

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (164)

 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿164﴾

آيا از ميان مردم جهان با مردها در مى‏آميزيد (165)

 

أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿165﴾

و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامى‏گذاريد [نه] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد (166)

 

وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿166﴾

گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراج‏شدگان خواهى بود (167)

 

قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿167﴾

گفت به راستى من دشمن كردار شمايم (168)

 

قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ ﴿168﴾

پروردگارا مرا و كسان مرا از آنچه انجام مى‏دهند رهايى بخش (169)

 

رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿169﴾

پس او و كسانش را همگى رهانيديم (170)

 

فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿170﴾

جز پيرزنى كه از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش] بود (171)

 

إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿171﴾

سپس ديگران را سخت هلاك كرديم (172)

 

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿172﴾

و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم و چه بد بود باران بيم‏داده‏شدگان (173)

 

وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿173﴾

قطعا در اين [عقوبت] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان‏آورنده نبودند (174)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿174﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (175)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿175﴾

اصحاب ايكه فرستادگان را تكذيب كردند (176)

 

كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿176﴾

آنگاه كه شعيب به آنان گفت آيا پروا نداريد (177)

 

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿177﴾

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (178)

 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿178﴾

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (179)

 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿179﴾

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (180)

 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿180﴾

پيمانه را تمام دهيد و از كم‏فروشان مباشيد (181)

 

أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿181﴾

و با ترازوى درست بسنجيد (182)

 

وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿182﴾

و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد بر مداريد (183)

 

وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿183﴾

و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد (184)

 

وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿184﴾

گفتند تو واقعا از افسون‏شدگانى (185)

 

قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿185﴾

و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى و قطعا تو را از دروغگويان مى‏دانيم (186)

 

وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿186﴾

پس اگر از راستگويانى پاره‏اى از آسمان بر [سر] ما بيفكن (187)

 

فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿187﴾

[شعيب] گفت پروردگارم به آنچه مى‏كنيد داناتر است (188)

 

قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿188﴾

پس او را تكذيب كردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناك بود (189)

 

فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿189﴾

قطعا در اين [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند (190)

 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿190﴾

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ناپذير مهربان است (191)

 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿191﴾

و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است (192)

 

وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿192﴾

روح الامين آن را بر دلت نازل كرد (193)

 

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿193﴾

تا از [جمله] هشداردهندگان باشى (194)

 

عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿194﴾

به زبان عربى روشن (195)

 

بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿195﴾

و [وصف] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است (196)

 

وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿196﴾

آيا براى آنان اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى‏اسرائيل از آن اطلاع دارند (197)

 

أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿197﴾

و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى‏كرديم (198)

 

وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿198﴾

و پيامبر آن را برايشان مى‏خواند به آن ايمان نمى‏آوردند (199)

 

فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿199﴾

اين گونه در دلهاى گناهكاران [انكار را] راه مى‏دهيم (200)

 

كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿200﴾

كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند (201)

 

لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿201﴾

كه به طور ناگهانى در حالى كه بى‏خبرند بديشان برسد (202)

 

فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿202﴾

و بگويند آيا مهلت‏خواهيم يافت (203)

 

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿203﴾

پس آيا عذاب ما را به شتاب مى‏خواهند (204)

 

أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿204﴾

مگر نمى‏دانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم (205)

 

أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿205﴾

و آنگاه آنچه كه [بدان] بيم داده مى‏شوند بديشان برسد (206)

 

ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿206﴾

آنچه از آن برخوردار مى‏شدند به كارشان نمى‏آيد [و عذاب را از آنان دفع نمى‏كند] (207)

 

مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿207﴾

و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود (208)

 

وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿208﴾

[تا آنان را] تذكر [دهند] و ما ستمكار نبوده‏ايم (209)

 

ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿209﴾

و شيطانها آن را فرود نياورده‏اند (210)

 

وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿210﴾

و آنان را نسزد و نمى‏توانند [وحى كنند] (211)

 

وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿211﴾

در حقيقت آنها از شنيدن معزول [و محروم]اند (212)

 

إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿212﴾

پس با خدا خداى ديگر مخوان كه از عذاب‏شدگان خواهى شد (213)

 

فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿213﴾

و خويشان نزديكت را هشدار ده (214)

 

وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿214﴾

و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كرده‏اند بال خود را فرو گستر (215)

 

وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿215﴾

و اگر تو را نافرمانى كردند بگو من از آنچه مى‏كنيد بيزارم (216)

 

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿216﴾

و بر [خداى] عزيز مهربان توكل كن (217)

 

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿217﴾

آن كس كه چون [به نماز] برمى‏خيزى تو را مى‏بيند (218)

 

الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿218﴾

و حركت تو را در ميان سجده‏كنندگان [مى‏نگرد] (219)

 

وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿219﴾

او همان شنواى داناست (220)

 

إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿220﴾

آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مى‏آيند (221)

 

هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿221﴾

بر هر دروغزن گناهكارى فرود مى‏آيند (222)

 

تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿222﴾

كه [دزدانه] گوش فرا مى‏دارند و بيشترشان دروغگويند (223)

 

يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿223﴾

و شاعران را گمراهان پيروى مى‏كنند (224)

 

وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾

آيا نديده‏اى كه آنان در هر واديى سرگردانند (225)

 

أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿225﴾

و آنانند كه چيزهايى مى‏گويند كه انجام نمى‏دهند (226)

 

وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿226﴾

مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفته‏اند يارى خواسته‏اند و كسانى كه ستم كرده‏اند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت (227)

 

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ﴿227﴾

   
 

<<صفحه بعد

تمام سوره

صفحه قبل>>

 
 
56.0287