| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
الف لام راء اين است آيات كتاب [آسمانى] و قرآن روشنگر (1) | | الَرَ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُّبِينٍ ﴿1﴾ |
چه بسا كسانى كه كافر شدند آرزو كنند كه كاش مسلمان بودند (2) | | رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ كَانُواْ مُسْلِمِينَ ﴿2﴾ |
بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزو[ها] سرگرمشان كند پس به زودى خواهند دانست (3) | | ذَرْهُمْ يَأْكُلُواْ وَيَتَمَتَّعُواْ وَيُلْهِهِمُ الأَمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿3﴾ |
و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر اينكه براى آن اجلى معين بود (4) | | وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلاَّ وَلَهَا كِتَابٌ مَّعْلُومٌ ﴿4﴾ |
هيچ امتى از اجل خويش نه پيش مىافتد و نه پس مىماند (5) | | مَّا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ ﴿5﴾ |
و گفتند اى كسى كه قرآن بر او نازل شده است به يقين تو ديوانهاى (6) | | وَقَالُواْ يَا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ ﴿6﴾ |
اگر راست مىگويى چرا فرشتهها را پيش ما نمىآورى (7) | | لَّوْ مَا تَأْتِينَا بِالْمَلائِكَةِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿7﴾ |
فرشتگان را جز به حق فرو نمىفرستيم و در آن هنگام ديگر مهلت نيابند (8) | | مَا نُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ إِلاَّ بِالحَقِّ وَمَا كَانُواْ إِذًا مُّنظَرِينَ ﴿8﴾ |
بىترديد ما اين قرآن را به تدريج نازل كردهايم و قطعا نگهبان آن خواهيم بود (9) | | إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ ﴿9﴾ |
و به يقين پيش از تو [نيز] در گروههاى پيشينيان [پيامبرانى] فرستاديم (10) | | وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي شِيَعِ الأَوَّلِينَ ﴿10﴾ |
و هيچ پيامبرى برايشان نيامد جز آنكه او را به مسخره مىگرفتند (11) | | وَمَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ ﴿11﴾ |
بدين گونه آن [استهزا] را در دل بزهكاران راه مىدهيم (12) | | كَذَلِكَ نَسْلُكُهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿12﴾ |
[كه] به او ايمان نمىآورند و راه [و رسم] پيشينيان پيوسته چنين بوده است (13) | | لاَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَقَدْ خَلَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِينَ ﴿13﴾ |
و اگر درى از آسمان بر آنان مىگشوديم كه همواره از آن بالا مىرفتند (14) | | وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّواْ فِيهِ يَعْرُجُونَ ﴿14﴾ |
قطعا مىگفتند در حقيقت ما چشمبندى شدهايم بلكه ما مردمى هستيم كه افسون شدهايم (15) | | لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ ﴿15﴾ |
و به يقين ما در آسمان برجهايى قرار داديم و آن را براى تماشاگران آراستيم (16) | | وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِي السَّمَاء بُرُوجًا وَزَيَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِينَ ﴿16﴾ |
و آن را از هر شيطان راندهشدهاى حفظ كرديم (17) | | وَحَفِظْنَاهَا مِن كُلِّ شَيْطَانٍ رَّجِيمٍ ﴿17﴾ |
مگر آن كس كه دزديده گوش فرا دهد كه شهابى روشن او را دنبال مىكند (18) | | إِلاَّ مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ مُّبِينٌ ﴿18﴾ |
و زمين را گسترانيديم و در آن كوههاى استوار افكنديم و از هر چيز سنجيدهاى در آن رويانيديم (19) | | وَالأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْزُونٍ ﴿19﴾ |
و براى شما و هر كس كه شما روزىدهنده او نيستيد در آن وسايل زندگى قرار داديم (20) | | وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ ﴿20﴾ |
و هيچ چيز نيست مگر آنكه گنجينههاى آن نزد ماست و ما آن را جز به اندازهاى معين فرو نمىفرستيم (21) | | وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ ﴿21﴾ |
و بادها را بارداركننده فرستاديم و از آسمان آبى نازل كرديم پس شما را بدان سيراب نموديم و شما خزانهدار آن نيستيد (22) | | وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ ﴿22﴾ |
و بىترديد اين ماييم كه زنده مىكنيم و مىميرانيم و ما وارث [همه] هستيم (23) | | وَإنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ ﴿23﴾ |
و به يقين پيشينيان شما را شناختهايم و آيندگان [شما را نيز] شناختهايم (24) | | وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنكُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ ﴿24﴾ |
و مسلما پروردگار توست كه آنان را محشور خواهد كرد چرا كه او حكيم داناست (25) | | وَإِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحْشُرُهُمْ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ ﴿25﴾ |
و در حقيقت انسان را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريديم (26) | | وَلَقَدْ خَلَقْنَا الإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿26﴾ |
و پيش از آن جن را از آتشى سوزان و بىدود خلق كرديم (27) | | وَالْجَآنَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ السَّمُومِ ﴿27﴾ |
و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگار تو به فرشتگان گفت من بشرى را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو خواهم آفريد (28) | | وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿28﴾ |
پس وقتى آن را درست كردم و از روح خود در آن دميدم پيش او به سجده درافتيد (29) | | فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُواْ لَهُ سَاجِدِينَ ﴿29﴾ |
پس فرشتگان همگى يكسره سجده كردند (30) | | فَسَجَدَ الْمَلآئِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ ﴿30﴾ |
جز ابليس كه خوددارى كرد از اينكه با سجدهكنندگان باشد (31) | | إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبَى أَن يَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ ﴿31﴾ |
فرمود اى ابليس تو را چه شده است كه با سجدهكنندگان نيستى (32) | | قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا لَكَ أَلاَّ تَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ ﴿32﴾ |
گفت من آن نيستم كه براى بشرى كه او را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريدهاى سجده كنم (33) | | قَالَ لَمْ أَكُن لِّأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿33﴾ |
فرمود از اين [مقام] بيرون شو كه تو راندهشدهاى (34) | | قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ ﴿34﴾ |
و تا روز جزا بر تو لعنت باشد (35) | | وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَى يَوْمِ الدِّينِ ﴿35﴾ |
گفت پروردگارا پس مرا تا روزى كه برانگيخته خواهند شد مهلت ده (36) | | قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿36﴾ |
فرمود تو از مهلتيافتگانى (37) | | قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ ﴿37﴾ |
تا روز [و] وقت معلوم (38) | | إِلَى يَومِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ﴿38﴾ |
گفت پروردگارا به سبب آنكه مرا گمراه ساختى من [هم گناهانشان را] در زمين برايشان مىآرايم و همه را گمراه خواهم ساخت (39) | | قَالَ رَبِّ بِمَآ أَغْوَيْتَنِي لأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَلأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿39﴾ |
مگر بندگان خالص تو از ميان آنان را (40) | | إِلاَّ عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ ﴿40﴾ |
فرمود اين راهى است راست [كه] به سوى من [منتهى مىشود] (41) | | قَالَ هَذَا صِرَاطٌ عَلَيَّ مُسْتَقِيمٌ ﴿41﴾ |
در حقيقت تو را بر بندگان من تسلطى نيست مگر كسانى از گمراهان كه تو را پيروى كنند (42) | | إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ إِلاَّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغَاوِينَ ﴿42﴾ |
و قطعا وعدهگاه همه آنان دوزخ است (43) | | وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿43﴾ |
[دوزخى] كه براى آن هفت در است و از هر درى بخشى معين از آنان [وارد مىشوند] (44) | | لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ ﴿44﴾ |
بىگمان پرهيزگاران در باغها و چشمهسارانند (45) | | إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿45﴾ |
[به آنان گويند] با سلامت و ايمنى در آنجا داخل شويد (46) | | ادْخُلُوهَا بِسَلاَمٍ آمِنِينَ ﴿46﴾ |
و آنچه كينه [و شائبههاى نفسانى] در سينههاى آنان است بركنيم برادرانه بر تختهايى روبروى يكديگر نشستهاند (47) | | وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿47﴾ |
نه رنجى در آنجا به آنان مىرسد و نه از آنجا بيرون رانده مىشوند (48) | | لاَ يَمَسُّهُمْ فِيهَا نَصَبٌ وَمَا هُم مِّنْهَا بِمُخْرَجِينَ ﴿48﴾ |
به بندگان من خبر ده كه منم آمرزنده مهربان (49) | | نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿49﴾ |
و اينكه عذاب من عذابى است دردناك (50) | | وَ أَنَّ عَذَابِي هُوَ الْعَذَابُ الأَلِيمَ ﴿50﴾ |
و از مهمانان ابراهيم به آنان خبر ده (51) | | وَنَبِّئْهُمْ عَن ضَيْفِ إِبْراَهِيمَ ﴿51﴾ |
هنگامى كه بر او وارد شدند و سلام گفتند [ابراهيم] گفت ما از شما بيمناكيم (52) | | إِذْ دَخَلُواْ عَلَيْهِ فَقَالُواْ سَلامًا قَالَ إِنَّا مِنكُمْ وَجِلُونَ ﴿52﴾ |
گفتند مترس كه ما تو را به پسرى دانا مژده مىدهيم (53) | | قَالُواْ لاَ تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلامٍ عَلِيمٍ ﴿53﴾ |
گفت آيا با اينكه مرا پيرى فرا رسيده است بشارتم مىدهيد به چه بشارت مىدهيد (54) | | قَالَ أَبَشَّرْتُمُونِي عَلَى أَن مَّسَّنِيَ الْكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ ﴿54﴾ |
گفتند ما تو را به حق بشارت داديم پس از نوميدان مباش (55) | | قَالُواْ بَشَّرْنَاكَ بِالْحَقِّ فَلاَ تَكُن مِّنَ الْقَانِطِينَ ﴿55﴾ |
گفت چه كسى جز گمراهان از رحمت پروردگارش نوميد مىشود (56) | | قَالَ وَمَن يَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضَّآلُّونَ ﴿56﴾ |
[سپس] گفت اى فرشتگان [ديگر] كارتان چيست (57) | | قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿57﴾ |
گفتند ما به سوى گروه مجرمان فرستاده شدهايم (58) | | قَالُواْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ ﴿58﴾ |
مگر خانواده لوط كه ما قطعا همه آنان را نجات مىدهيم (59) | | إِلاَّ آلَ لُوطٍ إِنَّا لَمُنَجُّوهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿59﴾ |
جز آنش را كه مقدر كرديم او از بازماندگان [در عذاب] باشد (60) | | إِلاَّ امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَا إِنَّهَا لَمِنَ الْغَابِرِينَ ﴿60﴾ |
پس چون فرشتگان نزد خاندان لوط آمدند (61) | | فَلَمَّا جَاء آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ ﴿61﴾ |
[لوط] گفتشما مردمى ناشناس هستيد (62) | | قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ ﴿62﴾ |
گفتند [نه] بلكه براى تو چيزى آوردهايم كه در آن ترديد مىكردند (63) | | قَالُواْ بَلْ جِئْنَاكَ بِمَا كَانُواْ فِيهِ يَمْتَرُونَ ﴿63﴾ |
و حق را براى تو آوردهايم و قطعا ما راستگويانيم (64) | | وَأَتَيْنَاكَ بَالْحَقِّ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿64﴾ |
پس پاسى از شب [گذشته] خانوادهات را حركت ده و [خودت] به دنبال آنان برو و هيچ يك از شما نبايد به عقب بنگرد و هر جا به شما دستور داده مىشود برويد (65) | | فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّيْلِ وَاتَّبِعْ أَدْبَارَهُمْ وَلاَ يَلْتَفِتْ مِنكُمْ أَحَدٌ وَامْضُواْ حَيْثُ تُؤْمَرُونَ ﴿65﴾ |
و او را از اين امر آگاه كرديم كه ريشه آن گروه صبحگاهان بريده خواهد شد (66) | | وَقَضَيْنَا إِلَيْهِ ذَلِكَ الأَمْرَ أَنَّ دَابِرَ هَؤُلاء مَقْطُوعٌ مُّصْبِحِينَ ﴿66﴾ |
و مردم شهر شادىكنان روى آوردند (67) | | وَجَاء أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ ﴿67﴾ |
[لوط] گفت اينان مهمانان منند مرا رسوا مكنيد (68) | | قَالَ إِنَّ هَؤُلاء ضَيْفِي فَلاَ تَفْضَحُونِ ﴿68﴾ |
و از خدا پروا كنيد و مرا خوار نسازيد (69) | | وَاتَّقُوا اللّهَ وَلاَ تُخْزُونِ ﴿69﴾ |
گفتند آيا تو را [از مهمان كردن] مردم بيگانه منع نكرديم (70) | | قَالُوا أَوَلَمْ نَنْهَكَ عَنِ الْعَالَمِينَ ﴿70﴾ |
گفت اگر مىخواهيد [كارى مشروع] انجام دهيد اينان دختران منند [با آنان ازدواج كنيد] (71) | | قَالَ هَؤُلاء بَنَاتِي إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ ﴿71﴾ |
به جان تو سوگند كه آنان در مستى خود سرگردان بودند (72) | | لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ ﴿72﴾ |
پس به هنگام طلوع آفتاب فرياد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (73) | | فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ ﴿73﴾ |
و آن [شهر] را زير و زبر كرديم و بر آنان سنگهايى از سنگ گل بارانديم (74) | | فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ ﴿74﴾ |
به يقين در اين [كيفر] براى هوشياران عبرتهاست (75) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ ﴿75﴾ |
و [آثار] آن [شهر هنوز] بر سر راهى [داير] برجاست (76) | | وَإِنَّهَا لَبِسَبِيلٍ مُّقيمٍ ﴿76﴾ |
بىگمان در اين براى مؤمنان عبرتى است (77) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لِّلْمُؤمِنِينَ ﴿77﴾ |
و راستى اهل ايكه ستمگر بودند (78) | | وَإِن كَانَ أَصْحَابُ الأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ ﴿78﴾ |
پس از آنان انتقام گرفتيم و آن دو [شهر اكنون] بر سر راهى آشكاراست (79) | | فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ ﴿79﴾ |
و اهل حجر [نيز] پيامبران [ما] را تكذيب كردند (80) | | وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ ﴿80﴾ |
و آيات خود را به آنان داديم و[لى] از آنها اعراض كردند (81) | | وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُواْ عَنْهَا مُعْرِضِينَ ﴿81﴾ |
و [براى خود] از كوهها خانههايى مىتراشيدند كه در امان بمانند (82) | | وَكَانُواْ يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ ﴿82﴾ |
پس صبحدم فرياد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (83) | | فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ ﴿83﴾ |
و آنچه به دست مىآوردند به كارشان نخورد (84) | | فَمَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَكْسِبُونَ ﴿84﴾ |
و ما آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است جز به حق نيافريدهايم و يقينا قيامت فرا خواهد رسيد پس به خوبى صرف نظر كن (85) | | وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلاَّ بِالْحَقِّ وَإِنَّ السَّاعَةَ لآتِيَةٌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ ﴿85﴾ |
زيرا پروردگار تو همان آفريننده داناست (86) | | إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلاَّقُ الْعَلِيمُ ﴿86﴾ |
و به راستى به تو سبع المثانى [=سوره فاتحه] و قرآن بزرگ را عطا كرديم (87) | | وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ ﴿87﴾ |
و به آنچه ما دستههايى از آنان [=كافران] را بدان برخوردار ساختهايم چشم مدوز و بر ايشان اندوه مخور و بال خويش براى مؤمنان فرو گستر (88) | | لاَ تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَلاَ تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿88﴾ |
و بگو من همان هشداردهنده آشكارم (89) | | وَقُلْ إِنِّي أَنَا النَّذِيرُ الْمُبِينُ ﴿89﴾ |
همان گونه كه [عذاب را] بر تقسيمكنندگان نازل كرديم (90) | | كَمَا أَنزَلْنَا عَلَى المُقْتَسِمِينَ ﴿90﴾ |
همانان كه قرآن را جزء جزء كردند [به برخى از آن عمل كردند و بعضى را رها نمودند] (91) | | الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ ﴿91﴾ |
پس سوگند به پروردگارت كه از همه آنان خواهيم پرسيد (92) | | فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِيْنَ ﴿92﴾ |
از آنچه انجام مىدادند (93) | | عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿93﴾ |
پس آنچه را بدان مامورى آشكار كن و از مشركان روى برتاب (94) | | فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ ﴿94﴾ |
كه ما [شر] ريشخندگران را از تو برطرف خواهيم كرد (95) | | إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ ﴿95﴾ |
همانان كه با خدا معبودى ديگر قرار مىدهند پس به زودى [حقيقت را] خواهند دانست (96) | | الَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللّهِ إِلهًا آخَرَ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿96﴾ |
و قطعا مىدانيم كه سينه تو از آنچه مىگويند تنگ مىشود (97) | | وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ ﴿97﴾ |
پس با ستايش پروردگارت تسبيح گوى و از سجدهكنندگان باش (98) | | فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُن مِّنَ السَّاجِدِينَ ﴿98﴾ |
و پروردگارت را پرستش كن تا اينكه مرگ تو فرا رسد (99) | | وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ ﴿99﴾ |
