|
|
|
|
|
|
|
| | | به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | سوگند به روز قيامت (1) | | لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ﴿1﴾ | و سوگند به نفس لوامه و وجدان بيدار و ملامتگر كه رستاخيز حق است (2) | | وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿2﴾ | آيا انسان مىپندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد (3) | | أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿3﴾ | آرى قادريم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنيم (4) | | بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ ﴿4﴾ | انسان شك در معاد ندارد بلكه او مىخواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت در تمام عمر گناه كند (5) | | بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿5﴾ | از اينرو مىپرسد قيامت كى خواهد بود (6) | | يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ﴿6﴾ | بگو در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش در آيد (7) | | فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿7﴾ | و ماه بىنور گردد (8) | | وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿8﴾ | و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند (9) | | وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿9﴾ | آن روز انسان مىگويد راه فرار كجاست (10) | | يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ ﴿10﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
