| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به روز قيامت (1) | | لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ﴿1﴾ |
و سوگند به نفس لوامه و وجدان بيدار و ملامتگر كه رستاخيز حق است (2) | | وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿2﴾ |
آيا انسان مىپندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد (3) | | أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿3﴾ |
آرى قادريم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنيم (4) | | بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ ﴿4﴾ |
انسان شك در معاد ندارد بلكه او مىخواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت در تمام عمر گناه كند (5) | | بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿5﴾ |
از اينرو مىپرسد قيامت كى خواهد بود (6) | | يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ﴿6﴾ |
بگو در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش در آيد (7) | | فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿7﴾ |
و ماه بىنور گردد (8) | | وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿8﴾ |
و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند (9) | | وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿9﴾ |
آن روز انسان مىگويد راه فرار كجاست (10) | | يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ ﴿10﴾ |