|
|
|
|
|
|
|
| | | تا مرگ ما در رسيد (47) | | حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ ﴿47﴾ | از اين رو شفاعتشفاعتكنندگان به حال آنها سودى نمىبخشد (48) | | فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿48﴾ | چرا آنها از تذكر روى گردانند (49) | | فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ ﴿49﴾ | گويى گورخرانى رميدهاند (50) | | كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿50﴾ | كه از مقابل شيرى فرار كردهاند (51) | | فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾ | بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانهاى از سوى خدا براى او فرستاده شود (52) | | بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً ﴿52﴾ | چنين نيست كه آنان مىگويند بلكه آنها از آخرت نمىترسند (53) | | كَلَّا بَل لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾ | چنين نيست كه آنها مىگويند آن قرآن يك تذكر و يادآورى است (54) | | كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿54﴾ | هر كس بخواهد از آن پند مىگيرد (55) | | فَمَن شَاء ذَكَرَهُ ﴿55﴾ | و هيچ كس پند نمىگيرد مگر اينكه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (56) | | وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
