| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
اى كشيده رداى شب بر سر (1) | | يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿1﴾ |
برخيز و بترسان (2) | | قُمْ فَأَنذِرْ ﴿2﴾ |
و پروردگار خود را بزرگ دار (3) | | وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ ﴿3﴾ |
و لباس خويشتن را پاك كن (4) | | وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ ﴿4﴾ |
و از پليدى دور شو (5) | | وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ ﴿5﴾ |
و منت مگذار و فزونى مطلب (6) | | وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ ﴿6﴾ |
و براى پروردگارت شكيبايى كن (7) | | وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ ﴿7﴾ |
پس چون در صور دميده شود (8) | | فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ ﴿8﴾ |
آن روز [چه] روز ناگوارى است (9) | | فَذَلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ ﴿9﴾ |
بر كافران آسان نيست (10) | | عَلَى الْكَافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ ﴿10﴾ |
مرا با آنكه [او را] تنها آفريدم واگذار (11) | | ذَرْنِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا ﴿11﴾ |
و دارايى بسيار به او بخشيدم (12) | | وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا ﴿12﴾ |
و پسرانى آماده [به خدمت دادم] (13) | | وَبَنِينَ شُهُودًا ﴿13﴾ |
و برايش [عيش خوش] آماده كردم (14) | | وَمَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِيدًا ﴿14﴾ |
باز [هم] طمع دارد كه بيفزايم (15) | | ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ ﴿15﴾ |
ولى نه زيرا او دشمن آيات ما بود (16) | | كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا ﴿16﴾ |
به زودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب] وادار مىكنم (17) | | سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا ﴿17﴾ |
آرى [آن دشمن حق] انديشيد و سنجيد (18) | | إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ ﴿18﴾ |
كشته بادا چگونه [او] سنجيد (19) | | فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿19﴾ |
[آرى] كشته بادا چگونه [او] سنجيد (20) | | ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿20﴾ |
آنگاه نظر انداخت (21) | | ثُمَّ نَظَرَ ﴿21﴾ |
سپس رو ترش نمود و چهره در هم كشيد (22) | | ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿22﴾ |
آنگاه پشت گردانيد و تكبر ورزيد (23) | | ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ ﴿23﴾ |
و گفت اين [قرآن] جز سحرى كه [به برخى] آموختهاند نيست (24) | | فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ ﴿24﴾ |
اين غير از سخن بشر نيست (25) | | إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿25﴾ |
زودا كه او را به س ق ر در آورم (26) | | سَأُصْلِيهِ سَقَرَ ﴿26﴾ |
و تو چه دانى كه آن س ق ر چيست (27) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا سَقَرُ ﴿27﴾ |
نه باقى مىگذارد و نه رها مىكند (28) | | لَا تُبْقِي وَلَا تَذَرُ ﴿28﴾ |
پوستها را سياه مىگرداند (29) | | لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ ﴿29﴾ |
[و] بر آن [دوزخ] نوزده [نگهبان] است (30) | | عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿30﴾ |
و ما موكلان آتش را جز فرشتگان نگردانيديم و شماره آنها را جز آزمايشى براى كسانى كه كافر شدهاند قرار نداديم تا آنان كه اهل كتابند يقين به هم رسانند و ايمان كسانى كه ايمان آوردهاند افزون گردد و آنان كه كتاب به ايشان داده شده و [نيز] مؤمنان به شك نيفتند و تا كسانى كه در دلهايشان بيمارى است و كافران بگويند خدا از اين وصفكردن چه چيزى را اراده كرده است اين گونه خدا هر كه را بخواهد بيراه مىگذارد و هر كه را بخواهد هدايت مى كند و [شماره] سپاهيان پروردگارت را جز او نمىداند و اين [آيات] جز تذكارى براى بشر نيست (31) | | وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِكَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِّلَّذِينَ كَفَرُوا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا وَلَا يَرْتَابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْكَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا كَذَلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْبَشَرِ ﴿31﴾ |
نه چنين است [كه مىپندارند] سوگند به ماه (32) | | كَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿32﴾ |
و سوگند به شامگاه چون پشت كند (33) | | وَاللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿33﴾ |
و سوگند به بامداد چون آشكار شود (34) | | وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿34﴾ |
كه آيات [قرآن] از پديدههاى بزرگ است (35) | | إِنَّهَا لَإِحْدَى الْكُبَرِ ﴿35﴾ |
بشر را هشداردهنده است (36) | | نَذِيرًا لِّلْبَشَرِ ﴿36﴾ |
هر كه از شما را كه بخواهد پيشى جويد يا بازايستد (37) | | لِمَن شَاء مِنكُمْ أَن يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ ﴿37﴾ |
هر كسى در گرو دستاورد خويش است (38) | | كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ ﴿38﴾ |
بجز ياران دست راست (39) | | إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ ﴿39﴾ |
در ميان باغها از يكديگر مىپرسند (40) | | فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿40﴾ |
درباره مجرمان (41) | | عَنِ الْمُجْرِمِينَ ﴿41﴾ |
چه چيز شما را در آتش [سقر] درآورد (42) | | مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ ﴿42﴾ |
گويند از نمازگزاران نبوديم (43) | | قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ ﴿43﴾ |
و بينوايان را غذا نمىداديم (44) | | وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ ﴿44﴾ |
با هرزهدرايان هرزهدرايى مىكرديم (45) | | وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ ﴿45﴾ |
و روز جزا را دروغ مىشمرديم (46) | | وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿46﴾ |
تا مرگ ما در رسيد (47) | | حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ ﴿47﴾ |
از اين رو شفاعتشفاعتكنندگان به حال آنها سودى نمىبخشد (48) | | فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿48﴾ |
چرا آنها از تذكر روى گردانند (49) | | فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ ﴿49﴾ |
گويى گورخرانى رميدهاند (50) | | كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿50﴾ |
كه از مقابل شيرى فرار كردهاند (51) | | فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾ |
بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانهاى از سوى خدا براى او فرستاده شود (52) | | بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً ﴿52﴾ |
چنين نيست كه آنان مىگويند بلكه آنها از آخرت نمىترسند (53) | | كَلَّا بَل لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾ |
چنين نيست كه آنها مىگويند آن قرآن يك تذكر و يادآورى است (54) | | كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿54﴾ |
هر كس بخواهد از آن پند مىگيرد (55) | | فَمَن شَاء ذَكَرَهُ ﴿55﴾ |
و هيچ كس پند نمىگيرد مگر اينكه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (56) | | وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾ |
