|
|
|
|
|
|
|
| | | به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مىآيد (1) | | وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى ﴿1﴾ | [كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (2) | | مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى ﴿2﴾ | و از سر هوس سخن نمىگويد (3) | | وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى ﴿3﴾ | اين سخن بجز وحيى كه وحى مىشود نيست (4) | | إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى ﴿4﴾ | آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت (5) | | عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى ﴿5﴾ | [سروش] نيرومندى كه [مسلط] درايستاد (6) | | ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى ﴿6﴾ | در حالى كه او در افق اعلى بود (7) | | وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى ﴿7﴾ | سپس نزديك آمد و نزديكتر شد (8) | | ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى ﴿8﴾ | تا [فاصلهاش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد (9) | | فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى ﴿9﴾ | آنگاه به بندهاش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود (10) | | فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى ﴿10﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
