| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مىآيد (1) | | وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى ﴿1﴾ |
[كه] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (2) | | مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى ﴿2﴾ |
و از سر هوس سخن نمىگويد (3) | | وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى ﴿3﴾ |
اين سخن بجز وحيى كه وحى مىشود نيست (4) | | إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى ﴿4﴾ |
آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت (5) | | عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى ﴿5﴾ |
[سروش] نيرومندى كه [مسلط] درايستاد (6) | | ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى ﴿6﴾ |
در حالى كه او در افق اعلى بود (7) | | وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى ﴿7﴾ |
سپس نزديك آمد و نزديكتر شد (8) | | ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى ﴿8﴾ |
تا [فاصلهاش] به قدر [طول] دو [انتهاى] كمان يا نزديكتر شد (9) | | فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى ﴿9﴾ |
آنگاه به بندهاش آنچه را بايد وحى كند وحى فرمود (10) | | فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى ﴿10﴾ |
آنچه را دل ديد انكار[ش] نكرد (11) | | مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى ﴿11﴾ |
آيا در آنچه ديده است با او جدال مىكنيد (12) | | أَفَتُمَارُونَهُ عَلَى مَا يَرَى ﴿12﴾ |
و قطعا بار ديگرى هم او را ديده است (13) | | وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى ﴿13﴾ |
نزديك سدرالمنتهى (14) | | عِندَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى ﴿14﴾ |
در همان جا كه جنةالماوى است (15) | | عِندَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَى ﴿15﴾ |
آنگاه كه درختسدر را آنچه پوشيده بود پوشيده بود (16) | | إِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ مَا يَغْشَى ﴿16﴾ |
ديده [اش] منحرف نگشت و [از حد] در نگذشت (17) | | مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَى ﴿17﴾ |
به راستى كه [برخى] از آيات بزرگ پروردگار خود را بديد (18) | | لَقَدْ رَأَى مِنْ آيَاتِ رَبِّهِ الْكُبْرَى ﴿18﴾ |
به من خبر دهيد از لات و عزى (19) | | أَفَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَالْعُزَّى ﴿19﴾ |
و منات آن سومين ديگر (20) | | وَمَنَاةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرَى ﴿20﴾ |
آيا [به خيالتان] براى شما پسر است و براى او دختر (21) | | أَلَكُمُ الذَّكَرُ وَلَهُ الْأُنثَى ﴿21﴾ |
در اين صورت اين تقسيم نادرستى است (22) | | تِلْكَ إِذًا قِسْمَةٌ ضِيزَى ﴿22﴾ |
[اين بتان] جز نامهايى بيش نيستند كه شما و پدرانتان نامگذارى كردهايد [و] خدا بر [حقانيت] آنها هيچ دليلى نفرستاده است [آنان] جز گمان و آنچه را كه دلخواهشان است پيروى نمىكنند با آنكه قطعا از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است (23) | | إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْمَاء سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَمَا تَهْوَى الْأَنفُسُ وَلَقَدْ جَاءهُم مِّن رَّبِّهِمُ الْهُدَى ﴿23﴾ |
مگر انسان آنچه را آرزو كند دارد (24) | | أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّى ﴿24﴾ |
آن سرا و اين سرا از آن خداست (25) | | فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَالْأُولَى ﴿25﴾ |
و بسا فرشتگانى كه در آسمانهايند [و] شفاعتشان به كارى نيايد مگر پس از آنكه خدا به هر كه خواهد و خشنود باشد اذن دهد (26) | | وَكَم مِّن مَّلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِن بَعْدِ أَن يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَن يَشَاءُ وَيَرْضَى ﴿26﴾ |
در حقيقت كسانى كه آخرت را باور ندارند فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنث نام مىنهند (27) | | إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلَائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنثَى ﴿27﴾ |
و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست جز گمان [خود] را پيروى نمىكنند و در واقع گمان در [وصول به] حقيقت هيچ سودى نمىرساند (28) | | وَمَا لَهُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا ﴿28﴾ |
پس از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است روى برتاب (29) | | فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّى عَن ذِكْرِنَا وَلَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿29﴾ |
اين منتهاى دانش آنان است پروردگار تو خود به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاهتر است (30) | | ذَلِكَ مَبْلَغُهُم مِّنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَدَى ﴿30﴾ |
و هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است از آن خداست تا كسانى را كه بد كردهاند به [سزاى] آنچه انجام دادهاند كيفر دهد و آنان را كه نيكى كردهاند به نيكى پاداش دهد (31) | | وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَسَاؤُوا بِمَا عَمِلُوا وَيَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى ﴿31﴾ |
آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاريها جز لغزشهاى كوچك خوددارى مىورزند پروردگارت [نسبت به آنها] فراخآمرزش است وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همانگاه كه در شكمهاى مادرانتان [در زهدان] نهفته بوديد به [حال] شما داناتر است پس خودتان را پاك مشماريد او به [حال] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است (32) | | الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنشَأَكُم مِّنَ الْأَرْضِ وَإِذْ أَنتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ فَلَا تُزَكُّوا أَنفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى ﴿32﴾ |
پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى (33) | | أَفَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى ﴿33﴾ |
و اندكى بخشيد و [از باقى] امتناع ورزيد (34) | | وَأَعْطَى قَلِيلًا وَأَكْدَى ﴿34﴾ |
آيا علم غيب پيش اوست و او مىبيند (35) | | أَعِندَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرَى ﴿35﴾ |
يا بدانچه در صحيفههاى موسى [آمده] خبر نيافته است (36) | | أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَى ﴿36﴾ |
و [نيز در نوشتههاى] همان ابراهيمى كه وفا كرد (37) | | وَإِبْرَاهِيمَ الَّذِي وَفَّى ﴿37﴾ |
كه هيچ بردارندهاى بار گناه ديگرى را بر نمىدارد (38) | | أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ﴿38﴾ |
و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست (39) | | وَأَن لَّيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى ﴿39﴾ |
و [نتيجه] كوشش او به زودى ديده خواهد شد (40) | | وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى ﴿40﴾ |
سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند (41) | | ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاء الْأَوْفَى ﴿41﴾ |
و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست (42) | | وَأَنَّ إِلَى رَبِّكَ الْمُنتَهَى ﴿42﴾ |
و هم اوست كه مىخنداند و مىگرياند (43) | | وَأَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَأَبْكَى ﴿43﴾ |
و هم اوست كه مىميراند و زنده مىگرداند (44) | | وَأَنَّهُ هُوَ أَمَاتَ وَأَحْيَا ﴿44﴾ |
و هم اوست كه دو نوع مىآفريند نر و ماده (45) | | وَأَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى ﴿45﴾ |
از نطفهاى چون فرو ريخته شود (46) | | مِن نُّطْفَةٍ إِذَا تُمْنَى ﴿46﴾ |
و هم پديد آوردن [عالم] ديگر بر [عهده] اوست (47) | | وَأَنَّ عَلَيْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى ﴿47﴾ |
و هم اوست كه [شما را] بىنياز كرد و سرمايه بخشيد (48) | | وَأَنَّهُ هُوَ أَغْنَى وَأَقْنَى ﴿48﴾ |
و هم اوست پروردگار ستاره شعرى (49) | | وَأَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى ﴿49﴾ |
و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد (50) | | وَأَنَّهُ أَهْلَكَ عَادًا الْأُولَى ﴿50﴾ |
و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت (51) | | وَثَمُودَ فَمَا أَبْقَى ﴿51﴾ |
و پيشتر [از همه آنها] قوم نوح را زيرا كه آنان ستمگرتر و سركشتر بودند (52) | | وَقَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَأَطْغَى ﴿52﴾ |
و شهرها[ى س دوم و عاموره] را فرو افكند (53) | | وَالْمُؤْتَفِكَةَ أَهْوَى ﴿53﴾ |
پوشاند بر آن [دو شهر از باران گوگردى] آنچه را پوشاند (54) | | فَغَشَّاهَا مَا غَشَّى ﴿54﴾ |
پس به كدام يك از نعمتهاى پروردگارت ترديد روا مىدارى (55) | | فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكَ تَتَمَارَى ﴿55﴾ |
اين [پيامبر نيز] بيمدهندهاى از [جمله] بيمدهندگان نخستين است (56) | | هَذَا نَذِيرٌ مِّنَ النُّذُرِ الْأُولَى ﴿56﴾ |
[وه چه] نزديك گشت قيامت (57) | | أَزِفَتْ الْآزِفَةُ ﴿57﴾ |
جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست (58) | | لَيْسَ لَهَا مِن دُونِ اللَّهِ كَاشِفَةٌ ﴿58﴾ |
آيا از اين سخن عجب داريد (59) | | أَفَمِنْ هَذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ ﴿59﴾ |
و مىخنديد و نمىگرييد (60) | | وَتَضْحَكُونَ وَلَا تَبْكُونَ ﴿60﴾ |
و شما در غفلتيد (61) | | وَأَنتُمْ سَامِدُونَ ﴿61﴾ |
پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد (62) | | فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَاعْبُدُوا ﴿62﴾ |
