|
|
|
|
|
|
|
| | | سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد (6) | | وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾ | سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد (7) | | وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾ | سپس پليدكارى و پرهيزگارىاش را به آن الهام كرد (8) | | فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾ | كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد (9) | | قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿9﴾ | و هر كه آلودهاش ساخت قطعا درباخت (10) | | وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾ | [قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند (11) | | كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾ | آنگاه كه شقىترينشان بر[پا] خاست (12) | | إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾ | پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهيد] (13) | | فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿13﴾ | و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى كردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد (14) | | فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾ | و از پيامد كار خويش بيمى به خود راه نداد (15) | | وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
