|
|
|
|
|
|
|
| | | پس چون فرياد گوشخراش دررسد (33) | | فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾ | روزى كه آدمى از برادرش (34) | | يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿34﴾ | و از مادرش و پدرش (35) | | وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿35﴾ | و از همسرش و پسرانش مىگريزد (36) | | وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿36﴾ | در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد (37) | | لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿37﴾ | در آن روز چهرههايى درخشانند (38) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿38﴾ | خندان [و] شادانند (39) | | ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾ | و در آن روز چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته (40) | | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾ | [و] آنها را تاريكى پوشانده است (41) | | تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾ | آنان همان كافران بدكارند (42) | | أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
