|
|
|
|
|
|
|
| | | و آخرت را رها مىكنيد (21) | | وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿21﴾ | آرى در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است (22) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ ﴿22﴾ | و به پروردگارش مىنگرد (23) | | إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿23﴾ | و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است (24) | | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿24﴾ | زيرا مىداند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مىشكند (25) | | تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿25﴾ | چنين نيست كه انسان مىپندارد او ايمان نمىآورد تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد (26) | | كَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِيَ ﴿26﴾ | و گفته شود آيا كسى هست كهاين بيمار را از مرگ نجات دهد (27) | | وَقِيلَ مَنْ رَاقٍ ﴿27﴾ | و به جدائى از دنيا يقين پيدا كند (28) | | وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿28﴾ | و ساق پاها از سختى جان دادن به هم بپيچد (29) | | وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿29﴾ | آرى در آن روز مسير همه بسوى دادگاه پروردگارت خواهد بود (30) | | إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿30﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
