|
|
|
|
|
|
|
| | | در حقيقت روز جدا سازى موعد همه آنهاست (40) | | إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿40﴾ | همان روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى نمىتواند حمايتى كند و آنان يارى نمىشوند (41) | | يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ ﴿41﴾ | مگر كسى را كه خدا رحمت كرده است زيرا كه اوست همان ارجمند مهربان (42) | | إِلَّا مَن رَّحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿42﴾ | آرى درخت زقوم (43) | | إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ ﴿43﴾ | خوراك گناه پيشه است (44) | | طَعَامُ الْأَثِيمِ ﴿44﴾ | چون مس گداخته در شكمها مىگدازد (45) | | كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ ﴿45﴾ | همانند جوشش آب جوشان (46) | | كَغَلْيِ الْحَمِيمِ ﴿46﴾ | او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد (47) | | خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿47﴾ | آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ريزيد (48) | | ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ ﴿48﴾ | بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى (49) | | ذُقْ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ ﴿49﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
