| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
حاء ميم (1) | | حم ﴿1﴾ |
سوگند به كتاب روشنگر (2) | | وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿2﴾ |
[كه] ما آن را در شبى فرخنده نازل كرديم [زيرا] كه ما هشداردهنده بوديم (3) | | إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُّبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنذِرِينَ ﴿3﴾ |
در آن [شب] هر [گونه] كارى [به نحوى] استوار فيصله مىيابد (4) | | فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ﴿4﴾ |
[اين] كارى است [كه] از جانب ما [صورت مىگيرد] ما فرستنده [پيامبران] بوديم (5) | | أَمْرًا مِّنْ عِندِنَا إِنَّا كُنَّا مُرْسِلِينَ ﴿5﴾ |
[و اين] رحمتى از پروردگار توست كه او شنواى داناست (6) | | رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿6﴾ |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است اگر يقين داريد (7) | | رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿7﴾ |
خدايى جز او نيست او زندگى مىبخشد و مىميراند پروردگار شما و پروردگار پدران شماست (8) | | لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿8﴾ |
ولى نه آنها به شك و شبهه خويش سرگرمند (9) | | بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ ﴿9﴾ |
پس در انتظار روزى باش كه آسمان دودى نمايان برمىآورد (10) | | فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاء بِدُخَانٍ مُّبِينٍ ﴿10﴾ |
كه مردم را فرو مىگيرد اين است عذاب پر درد (11) | | يَغْشَى النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿11﴾ |
[مىگويند] پروردگارا اين عذاب را از ما دفع كن كه ما ايمان داريم (12) | | رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ ﴿12﴾ |
آنان را كجا [جاى] پند[گرفتن] باشد و حال آنكه به يقين براى آنان پيامبرى روشنگر آمده است (13) | | أَنَّى لَهُمُ الذِّكْرَى وَقَدْ جَاءهُمْ رَسُولٌ مُّبِينٌ ﴿13﴾ |
پس از او روى برتافتند و گفتند تعليميافتهاى ديوانه است (14) | | ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَّجْنُونٌ ﴿14﴾ |
ما اين عذاب را اندكى از شما برمىداريم [ولى شما] در حقيقت باز از سر مىگيريد (15) | | إِنَّا كَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِيلًا إِنَّكُمْ عَائِدُونَ ﴿15﴾ |
روزى كه دست به حمله مىزنيم همان حمله بزرگ [آنگاه] ما انتقامكشندهايم (16) | | يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَى إِنَّا مُنتَقِمُونَ ﴿16﴾ |
و به يقين پيش از آنان قوم فرعون را بيازموديم و پيامبرى بزرگوار برايشان آمد (17) | | وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَاءهُمْ رَسُولٌ كَرِيمٌ ﴿17﴾ |
كه [به آنان گفت] بندگان خدا را به من بسپاريد زيرا كه من شما را فرستادهاى امينم (18) | | أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿18﴾ |
و بر خدا برترى مجوييد كه من براى شما حجتى آشكار آوردهام (19) | | وَأَنْ لَّا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّي آتِيكُم بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ ﴿19﴾ |
و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مىبرم از اينكه مرا سنگباران كنيد (20) | | وَإِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُمْ أَن تَرْجُمُونِ ﴿20﴾ |
و اگر به من ايمان نمىآوريد پس از من كناره گيريد (21) | | وَإِنْ لَّمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ ﴿21﴾ |
پس پروردگار خود را خواند كه اينها مردمى گناهكارند (22) | | فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ مُّجْرِمُونَ ﴿22﴾ |
[فرمود] بندگانم را شبانه ببر زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد (23) | | فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿23﴾ |
و دريا را هنگامى كه آرام است پشتسر بگذار كه آنان سپاهى غرقشدنىاند (24) | | وَاتْرُكْ الْبَحْرَ رَهْوًا إِنَّهُمْ جُندٌ مُّغْرَقُونَ ﴿24﴾ |
[وه] چه باغها و چشمهسارانى [كه آنها بعد از خود] بر جاى نهادند (25) | | كَمْ تَرَكُوا مِن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿25﴾ |
و كشتزارها و جايگاههاى نيكو (26) | | وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿26﴾ |
و نعمتى كه از آن برخوردار بودند (27) | | وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ ﴿27﴾ |
[آرى] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم (28) | | كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ ﴿28﴾ |
و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند (29) | | فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاء وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنظَرِينَ ﴿29﴾ |
و به راستى فرزندان اسرائيل را از عذاب خفتآور رهانيديم (30) | | وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ ﴿30﴾ |
از [دست] فرعون كه متكبرى از افراطكاران بود (31) | | مِن فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِّنَ الْمُسْرِفِينَ ﴿31﴾ |
و قطعا آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم (32) | | وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿32﴾ |
و از نشانهها [ى الهى] آنچه را كه در آن آزمايشى آشكار بود بديشان داديم (33) | | وَآتَيْنَاهُم مِّنَ الْآيَاتِ مَا فِيهِ بَلَاء مُّبِينٌ ﴿33﴾ |
هر آينه اين [كافران] مىگويند (34) | | إِنَّ هَؤُلَاء لَيَقُولُونَ ﴿34﴾ |
جز مرگ نخستين ديگر [واقعهاى] نيست و ما زندهشدنى نيستيم (35) | | إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُنشَرِينَ ﴿35﴾ |
اگر راست مىگوييد پس پدران ما را [باز] آوريد (36) | | فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿36﴾ |
آيا ايشان بهترند يا قوم تبع و كسانى كه پيش از آنها بودند آنها را هلاك كرديم زيرا كه گنهكار بودند (37) | | أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ أَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ ﴿37﴾ |
و آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازى نيافريدهايم (38) | | وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ ﴿38﴾ |
آنها را جز به حق نيافريدهايم ليكن بيشترشان نمىدانند (39) | | مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿39﴾ |
در حقيقت روز جدا سازى موعد همه آنهاست (40) | | إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿40﴾ |
همان روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى نمىتواند حمايتى كند و آنان يارى نمىشوند (41) | | يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ ﴿41﴾ |
مگر كسى را كه خدا رحمت كرده است زيرا كه اوست همان ارجمند مهربان (42) | | إِلَّا مَن رَّحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿42﴾ |
آرى درخت زقوم (43) | | إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ ﴿43﴾ |
خوراك گناه پيشه است (44) | | طَعَامُ الْأَثِيمِ ﴿44﴾ |
چون مس گداخته در شكمها مىگدازد (45) | | كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ ﴿45﴾ |
همانند جوشش آب جوشان (46) | | كَغَلْيِ الْحَمِيمِ ﴿46﴾ |
او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد (47) | | خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿47﴾ |
آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ريزيد (48) | | ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ ﴿48﴾ |
بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى (49) | | ذُقْ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ ﴿49﴾ |
اين است همان چيزى كه در باره آن ترديد مىكرديد (50) | | إِنَّ هَذَا مَا كُنتُم بِهِ تَمْتَرُونَ ﴿50﴾ |
به راستى پرهيزگاران در جايگاهى آسوده [اند] (51) | | إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ ﴿51﴾ |
در بوستانها و كنار چشمهسارها (52) | | فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿52﴾ |
پرنيان نازك و ديباى ستبر مىپوشند [و] برابر هم نشستهاند (53) | | يَلْبَسُونَ مِن سُندُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿53﴾ |
[آرى] چنين [خواهد بود] و آنها را با حوريان درشتچشم همسر مىگردانيم (54) | | كَذَلِكَ وَزَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِينٍ ﴿54﴾ |
در آنجا هر ميوهاى را [كه بخواهند] آسوده خاطر مىطلبند (55) | | يَدْعُونَ فِيهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ آمِنِينَ ﴿55﴾ |
در آنجا جز مرگ نخستين مرگ نخواهند چشيد و [خدا] آنها را از عذاب دوزخ نگاه مىدارد (56) | | لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَى وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ ﴿56﴾ |
[اين] بخششى است از جانب پروردگار تو اين است همان كاميابى بزرگ (57) | | فَضْلًا مِّن رَّبِّكَ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿57﴾ |
در حقيقت [قرآن] را بر زبان تو آسان گردانيديم اميد كه پند پذيرند (58) | | فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿58﴾ |
پس مراقب باش زيرا كه آنان هم مراقبند (59) | | فَارْتَقِبْ إِنَّهُم مُّرْتَقِبُونَ ﴿59﴾ |
