|
|
|
|
|
|
|
| | | و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود (208) | | وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿208﴾ | [تا آنان را] تذكر [دهند] و ما ستمكار نبودهايم (209) | | ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿209﴾ | و شيطانها آن را فرود نياوردهاند (210) | | وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿210﴾ | و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى كنند] (211) | | وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿211﴾ | در حقيقت آنها از شنيدن معزول [و محروم]اند (212) | | إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿212﴾ | پس با خدا خداى ديگر مخوان كه از عذابشدگان خواهى شد (213) | | فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿213﴾ | و خويشان نزديكت را هشدار ده (214) | | وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿214﴾ | و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كردهاند بال خود را فرو گستر (215) | | وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿215﴾ | و اگر تو را نافرمانى كردند بگو من از آنچه مىكنيد بيزارم (216) | | فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿216﴾ | و بر [خداى] عزيز مهربان توكل كن (217) | | وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿217﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
