| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
واى بر كمفروشان (1) | | وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ ﴿1﴾ |
كه چون از مردم پيمانه ستانند تمام ستانند (2) | | الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾ |
و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند به ايشان كم دهند (3) | | وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ ﴿3﴾ |
مگر آنان گمان نمىدارند كه برانگيخته خواهند شد (4) | | أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿4﴾ |
[در] روزى بزرگ (5) | | لِيَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿5﴾ |
روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند (6) | | يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿6﴾ |
نه چنين است [كه مىپندارند] كه كارنامه بدكاران در سجين است (7) | | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ﴿7﴾ |
و تو چه دانى كه سجين چيست (8) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ﴿8﴾ |
كتابى است نوشتهشده (9) | | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿9﴾ |
واى بر تكذيبكنندگان در آن هنگام (10) | | وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿10﴾ |
آنان كه روز جزا را دروغ مىپندارند (11) | | الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿11﴾ |
و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمىگيرد (12) | | وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿12﴾ |
[همان كه] چون آيات ما بر او خوانده شود گويد [اينها] افسانههاى پيشينيان است (13) | | إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿13﴾ |
نه چنين است بلكه آنچه مرتكب مىشدند زنگار بر دلهايشان بسته است (14) | | كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿14﴾ |
زهى پندار كه آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (15) | | كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾ |
آنگاه به يقين آنان به جهنم درآيند (16) | | ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُوا الْجَحِيمِ ﴿16﴾ |
سپس [به ايشان] گفته خواهد شد اين همان است كه آن را به دروغ مىگرفتيد (17) | | ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿17﴾ |
نه چنين است در حقيقت كتاب نيكان در عليون است (18) | | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ﴿18﴾ |
و تو چه دانى كه عليون چيست (19) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ﴿19﴾ |
كتابى است نوشتهشده (20) | | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿20﴾ |
مقربان آن را مشاهده خواهند كرد (21) | | يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾ |
براستى نيكوكاران در نعيم [الهى] خواهند بود (22) | | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿22﴾ |
بر تختها [نشسته] مىنگرند (23) | | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿23﴾ |
از چهرههايشان طراوت نعمت [بهشت] را درمىيابى (24) | | تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ﴿24﴾ |
از بادهاى مهر شده نوشانيده شوند (25) | | يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ ﴿25﴾ |
[بادهاى كه] مهر آن مشك است و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند (26) | | خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾ |
و تركيبش از [چشمه] تسنيم است (27) | | وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ ﴿27﴾ |
چشمهاى كه مقربان [خدا] از آن نوشند (28) | | عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾ |
[آرى در دنيا] كسانى كه گناه مىكردند آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مىگرفتند (29) | | إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُواْ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ﴿29﴾ |
و چون بر ايشان مىگذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مىكردند (30) | | وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾ |
و هنگامى كه نزد خانواده[هاى] خود بازمىگشتند به شوخطبعى مىپرداختند (31) | | وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ ﴿31﴾ |
و چون مؤمنان را مىديدند مىگفتند اينها [جماعتى] گمراهند (32) | | وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ ﴿32﴾ |
و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار]شان فرستاده نشده بودند (33) | | وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ﴿33﴾ |
و[لى] امروز مؤمنانند كه بر كافران خنده مىزنند (34) | | فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ﴿34﴾ |
بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مىكنند (35) | | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿35﴾ |
[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مىكردند رسيدهاند (36) | | هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ ﴿36﴾ |
