|
|
|
|
|
|
|
| | | خداست كه آفرينش را آغاز و سپس آن را تجديد مىكند آنگاه به سوى او بازگردانيده مىشويد (11) | | اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿11﴾ | و روزى كه قيامت برپا شود مجرمان نوميد مىگردند (12) | | وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ ﴿12﴾ | و براى آنان از شريكانشان شفيعانى نيست و خود منكر شريكان خود مىشوند (13) | | وَلَمْ يَكُن لَّهُم مِّن شُرَكَائِهِمْ شُفَعَاء وَكَانُوا بِشُرَكَائِهِمْ كَافِرِينَ ﴿13﴾ | و روزى كه رستاخيز برپا گردد آن روز [مردم] پراكنده مىشوند (14) | | وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ ﴿14﴾ | اما كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند در گلستانى شادمان مىگردند (15) | | فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ ﴿15﴾ | و اما كسانى كه كافر شده و آيات ما و ديدار آخرت را به دروغ گرفتهاند پس آنان در عذاب حاضر آيند (16) | | وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَلِقَاء الْآخِرَةِ فَأُوْلَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿16﴾ | پس خدا را تسبيح گوييد آنگاه كه به عصر درمىآييد و آنگاه كه به بامداد درمىشويد (17) | | فَسُبْحَانَ اللَّهِ حِينَ تُمْسُونَ وَحِينَ تُصْبِحُونَ ﴿17﴾ | و ستايش از آن اوست در آسمانها و زمين و شامگاهان و وقتى كه به نيمروز مىرسيد (18) | | وَلَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَعَشِيًّا وَحِينَ تُظْهِرُونَ ﴿18﴾ | زنده را از مرده بيرون مىآورد و مرده را از زنده بيرون مىآورد و زمين را بعد از مرگش زنده مىسازد و بدين گونه [از گورها] بيرون آورده مىشويد (19) | | يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَيُحْيِي الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَكَذَلِكَ تُخْرَجُونَ ﴿19﴾ | و از نشانههاى او اين است كه شما را از خاك آفريد پس بناگاه شما [به صورت] بشرى هر سو پراكنده شديد (20) | | وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنتُم بَشَرٌ تَنتَشِرُونَ ﴿20﴾ |
|
|
|
|
|
|
|
