کتابخانه مجازی کتابها و رمان های بلند و کوتاه

محشر دات كام محبوبترين سايت فارسي کتابخانه مجازی کتابها و رمان های بلند و کوتاه جالب،خواندني و ديدني متن كامل قرآن به سه زبان عربي فارسي انگليسي چت روم

بیل گیتس امتیاز ورود به دانشگاههای ییل ، پرینستون و هاروارد را دریافت کرد . او از میان این سه دانشگاه ، هاروارد را انتخاب نمود و در پاییز سال 1973 وارد این دانشگاه شد. وقتی دانشجوی سال اول بود کاملاً معمولی به نظر می رسید چون هاروارد دانشگاه پیشرفته ای بود و رقابت شدیدی در میان دانشجویان این دانشگاه وجود داشت. گیتس از برخی از کلاسها صرف نظر می کرد و به جای آن ، روز خود را در آزمایشگاه کامپیوتر می گذراند. او در آزمایشگاه کامپیوتر بر روی پروژه هایش کار می کرد و وقتی خیلی خسته می شد در همان آزمایشگاه خوابش می برد . بسیاری از همکلاسی هایش درباره ی روزهایی که او در آزمایشگاه می گذراند می گویند که گاهی گیتس 18 تا 36 ساعت بدون وقفه در آزمایشگاه کار می کرد.

حتی در هاروارد نیز گیتس به رویه ای که قبلاً دنبال می کرد ادامه داد ، یعنی در دروسی که به آنها علاقه داشت نمرات خوب و در دروس دیگر نمرات متوسط می گرفت . او کمتر در فعالیتهای جنبی دانشگاه شرکت می کرد . شاید آشنایی با استیو بالمر پایانی بر این نخوت به حساب آید . استیو بالمر یکی از دانشجویان بسیار مطرح در رشته ریاضی کاربردی بود . او و گیتس دوستان بسیار صمیمی شدند و نتیجه این دوستی پیوستن بالمر به گیتس در شرکت مایکروسافت بود . گیتس درباره بالمر چنین می گوید : « او نقطه مقابل من بود . من به اکثر کلاسها نمی رفتم ، در مسائل و فعالیتهای فرعی دانشگاه درگیر نمی شدم اما در عوض استیو در تمامی فعالیت ها شرکت می کرد و تقریباً همه را می شناخت . او مدیریت تیم فوتبال دانشگاه ، سردبیری مجله Literary و مدیریت بخش آگهی روزنامه Cimons را بر عهده داشت . همچنین او مرا وادار کرد که عضو باشگاه Fox شوم و کمی از فضای خسته کننده دانشگاه فاصله بگیرم .»

شاید مهمترین مشکل گیتس در دانشگاه بلاتکلیفی و ندانستن این که واقعاً چه کاری می خواهد انجام دهد بود: «همه چیز برایم جالب بود اما وقتی ناچار باشید از میان موارد بسیاری که دوست دارید یکی را برگزینید در آن صورت باید به مابقی آن چیزها جواب رد بدهید. برای مثال من هم حقوق را دوست داشتم؛ هم علوم پایه را و هم کامپیوتر را ، اما نمی دانستم با این چیزهایی که دوست دارم چگونه کنار بیایم و تکلیفم در قبال آنها چیست ؟ »

بلاتکلیفی گیتس موجب می شد که او زمان بسیاری را صرف فکر کردن کند . گیتس در این خصوص می گوید : « من بیشتر اوقات در اتاقم می نشستم و در یک تفکر فلسفی فرو می رفتم . سعی می کردم هدف خود را از زندگی و کاری که باید برای آن انجام دهم مشخص کنم . اما این تفکرات عمیق مرا دچار نوعی افسردگی کرده بود.»

اگرچه گیتس در دانشگاه هاروارد از نظر ریاضی یک دانشجوی نابغه به حساب نمی آمد ، اما در این زمینه لیاقت و استعداد خوبی نشان داد به طوری که در پایان سال اول توانست از ریاضی بهترین نمره را کسب کند .

معمای کیک ها

وقتی گیتس در دانشگاه هاروارد بود توانست با حل معمایی که به معمای کیک ها شهرت داشت معروف شود . در آن زمان پروفسور کریستوس پاپادیمتریو استاد بخش کامپیوتر دانشگاه هاروارد بود . او از گیتس خواست تا معمای کیک ها را حل کند . معما از این قرار بود :

«آشپزی به تعداد n کیک را می پزد، اما هیچ کدام از کیک ها هم اندازه نیستند. فرض کنیم که ما کیک ها را از بزرگ به کوچک روی هم چیده ایم. وقتی کیکی را برمی داریم کیک ها می ریزد و ناچاریم مجدداً آنها را مرتب کنیم. با در نظر گرفتن این موضوع که هنگام برداشتن، فقط کیک هایی را که در ردیف اول هستند مرتب نمی کنیم، حداکثر تعداد دفعاتی که این کیک ها باید مرتب شوند را به دست آورید؟»

گیتس برای حل این معما یک برنامه کامپیوتری پیچیده نوشت. اگر چه ظاهر این معما ساده بود ولی در واقع حل آن به تفکر زیادی نیاز داشت. با وجود آن که راه حل گیتس طولانی و پیچیده بود ولی به خوبی توانست این معما را حل کند. پاپادیمتریو پاسخ این معما را در مجله «ریاضیات گسسته» به چاپ رساند. البته پس از چاپ پاسخ معمای مذکور، پروفسور پاپادیمتریو از دانشجویان دیگر نیز خواست تا راه حل های کوتاه تر و ساده تری برای این معما بیابند. او قول داده بود در صورتی که راه حل آنها بهتر از راه حل گیتس باشد آنها را نیز چاپ کند.

ادامه...

گیتس افت و خیزهای متعددی را در هاروارد تجربه کرد. او در این باره می گوید: «بعضی از جوانانی که در اطراف من هستند می گویند که ما نمی خواهیم به دانشگاه برویم چون گیتس تحصیلات دانشگاهی را به پایان نرساند و از دانشگاه فارغ التحصیل نشد ولی فرد موفقی است. این سخنان مرا می آزارد، چون دنیا در حال پیشرفت است و هر سال اختصاصی تر و پیچیده تر می شود. در چنین فضایی داشتن تحصیلات دانشگاهی بسیار ضروری به نظر می رسد. اگرچه من از دانشگاه هیچ مدرکی نگرفتم ولی مدتی که در هاروارد بودم از نظر آموزش تجربه خوبی داشتم و دانش بسیاری را در آنجا کسب کردم. من سالهایی را که در دانشگاه بودم بسیار دوست داشتم و اگر ناچار به ترک دانشگاه شدم فقط به این دلیل بود که در فکر تأسیس اولین شرکت نرم افزاری مبتنی بر ریز کامپیوتر بودم و نمی توانستم زمان را برای این کار از دست بدهم، چون می دانستم اگر منتظر فارغ التحصیل شدن بمانم بسیار دیر خواهد شد.»

برای رهایی از خستگی حاصل از دروس دانشگاه، گیتس سعی کرد به یک کار مرتبط با کامپیوتر در منطقه بوستون مشغول شود. شرکت Digital Equipment اولین مکانی بود که او برای یافتن کار به آنجا رفت. گیتس آنجا را خیلی دوست داشت. یرنامه هایی که گیتس برای شرکت Digital Equipment می نوشت از طریق هلی کوپتر از فرودگاه بوستون به ستاد مرکزی این شرکت برده می شدند.

همچنین او به تشویق پوول آلن پرداخت و از او خواست تا در یک شرکت به عنوان برنامه نویس مشغول به کار شود. این شرکت Honey-Well نام داشت و در بوستن واقع بود. اکنون گیتس و آلن نزدیک یکدیگر بودند و می توانستند با کمک هم به آرزوی دیرینه خود یعنی ایجاد یک شرکت نرم افزاری، جامه ی عمل بپوشانند. آمدن آلن به بوستون از یک تغییر چشمگیر در زندگی گیتس خبر می داد.

ترک هاروارد

در یکی از روزهای سرد دسامبر 1974 پوول آلن برای دیدار گیتس به محوطه ی دانشگاه هاروارد آمد. او جدیدترین نسخه مجله ی «علوم مکانیکی معروف» را در دست داشت. آن نسخه شماره ی ژانویه سال 1975 مجله مذکور بود. بر روی جلد این مجله تصویر کیت مربوط به به ریز کامپیوتر جدید بنام MITS Altair 8080 وجود داشت.

آلن به محض آن که مجله را خریده بود با سرعت به سوی گیتس آمده بود تا با او درباره ی نوشتن یک زبان برای این ماشین کوچک ساده صحبت کنند.

Altair 8080 دارای 256 بایت حافظه بود، اما در آن هیچ نرم افزاری وجود نداشت. وقتی پوول مجله را به گیتس نشان داد به او گفت: «بیل بیا یک شرکت درست کنیم.» گیتس درباره این دیدار می گوید:

«ما می دانستیم این اتفاق بدون ما نیز روی خواهد داد و پس از آنکه مقاله ی مربوط به آن ریز کامپیوتر را خواندیم دیگر تردیدی درباره ی تصمیمی که باید اتخاذ کنیم برایمان باقی نمانده بود.»

سپس گیتس و آلن با اِد رابرتز صاحب شرکت MITS تماس گرفتند و قبل از آن که برنامه ای برای ریز کامپیوتر جدید این شرکت نوشته باشند به او گفتند که برای Altair یک برنامه نوشته اند.

رابرتز در این مورد می گوید: «ما هر روز ده نامه از افراد مختلف دریافت می کردیم که آمادگی خود را برای نوشتن برنامه اعلام کرده بودند، اما ما در پاسخ می گفتیم هر کس که برنامه را نوشته باشد می تواند بیاید و آن را به ما نشان دهد و ما نمی توانیم به برنامه هایی که هنوز نوشته نشده اند دل ببندیم.»

پس از آن که آلن و گیتس به رابرتز گفتند که برنامه ای برای Altair نوشته اند به سراغ کامپیوتر موجود در هاروارد رفته و نوعی برنامه ی مبتنی بر زبان بیسیک را نوشتند.

MITS Altair 8080 اولین ریز کامپیوتر نبود، اما توانسته بود نظر عموم را به خود جلب کند. این ریز کامپیوتر از نظر قیمت نسبت به مدل های قبل از خود ارزان تر بود و صدها شرکت مختلف سفارش ساخت آن را به رابرتز داده بودند.

گوردن مور یکی ازمؤسسین اینتل درباره ی Altair می گوید: «در آن زمان بهتر از Altair هیچ دیگری نمی شد پیدا کرد. فکر کنم بهتر است آن را نوعی PC به حساب آوریم. البته اگر اکنون Altair را در کنار PCهای امروزی قرار دهیم بیشتر به یک اسباب بازی شباهت خواهد داشت تا یک کامپیوتر.»