| | |
قوم فرعون آيا پروا ندارند (11) | | قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿11﴾ |
گفت پروردگارا مىترسم مرا تكذيب كنند (12) | | قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿12﴾ |
و سينهام تنگ مىگردد و زبانم باز نمىشود پس به سوى هارون بفرست (13) | | وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿13﴾ |
و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بكشند (14) | | وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿14﴾ |
فرمود نه چنين نيست نشانههاى ما را [براى آنان] بب ريد كه ما با شما شنوندهايم (15) | | قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿15﴾ |
پس به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيانيم (16) | | فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿16﴾ |
فرزندان اسرائيل را با ما بفرست (17) | | أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿17﴾ |
[فرعون] گفت آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى (18) | | قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ﴿18﴾ |
و [سرانجام] كار خود را كردى و تو از ناسپاسانى (19) | | وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿19﴾ |
گفت آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم (20) | | قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿20﴾ |
