| | |
دلهره بزرگ آنان را غمگين نمىكند و فرشتگان از آنها استقبال مىكنند [و به آنان مىگويند] اين همان روزى است كه به شما وعده مىدادند (103) | | لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾ |
روزى كه آسمان را همچون در پيچيدن صفحه نامهها در مىپيچيم همان گونه كه بار نخست آفرينش را آغاز كرديم دوباره آن را بازمىگردانيم وعدهاى است بر عهده ما كه ما انجامدهنده آنيم (104) | | يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاء كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِيدُهُ وَعْدًا عَلَيْنَا إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ ﴿104﴾ |
و در حقيقت در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد (105) | | وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾ |
به راستى در اين [امور] براى مردم عبادتپيشه ابلاغى [حقيقى] است (106) | | إِنَّ فِي هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِينَ ﴿106﴾ |
و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم (107) | | وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ ﴿107﴾ |
بگو جز اين نيست كه به من وحى مىشود كه خداى شما خدايى يگانه است پس آيا مسلمان مىشويد (108) | | قُلْ إِنَّمَا يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿108﴾ |
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور يكسان اعلام كردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهايد آيا نزديك استيا دور (109) | | فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُكُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ أَم بَعِيدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿109﴾ |
[آرى] او سخن آشكار را مىداند و آنچه را پوشيده مىداريد مىداند (110) | | إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ ﴿110﴾ |
و نمىدانم شايد آن براى شما آزمايشى و تا چند گاهى [وسيله] برخوردارى باشد (111) | | وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ ﴿111﴾ |
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى كن و به رغم آنچه وصف مىكنيد پروردگار ما همان بخشايشگر دستگير است (112) | | قَالَ رَبِّ احْكُم بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ ﴿112﴾ |
